Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

Η καρδιά λέει μείνε και το μυαλό λέει όχι.




Η καρδιά λέει μείνε και το μυαλό λέει όχι.
Και σε αυτή τη μάχη, ποιος να κερδίζει τελικά;

Παρασκευή 14 Αυγούστου 2009

Απολογισμοί

Πού και πού κάνω έναν απολογισμό...
Κάτι σαν απογραφή, μόνο που δεν συνοδεύεται απαραίτητα απο τη λήξη του οικονομικού έτους.
Απόψε σκέφτομαι τον χειμώνα που πέρασε. Δεν είναι που κάνει κρύο, μάλλον το αντίθετο. Δεν είναι που μου λείπει ο χειμώνας... Μάλλον το αντίθετο...
Πόσα λόγια πήγαν χαμένα... Πόσα πρόσωπα με κοίταξαν και δεν είδαν... εμένα... Πόσα πρόσωπα κοίταξα και δεν κατάφερα να τα δώ εγώ αληθινά.
Τύψεις... Ειχα μερικές...
Αγάπη... Ατέλειωτη!
Μίση... Ποτέ! Ούτε φέτος ούτε πέρυσι...
Ο Μανώλης μου λέει πάντα οτι τα άτομα που αγαπάνε με πάθος, μισούν με πάθος! Τα ακραία συναισθήματα είναι για ανθρώπους που μπορούν να ζούν στα άκρα. Εγώ πάλι δεν τα κατάφερα ακόμα να μισήσω κανέναν... Ίσως στο μέλλον... Ποιος ξέρει;
Απουσίες... Ναι, είχα μερικές. Μία παντοτινή...
Παρουσίες... Ναι, είχα κι απο αυτές... Λίγες... Αρκετές υποθέτω...
Φίλοι... Γνωστοί....
Οικογένεια... Ευτυχώς!!
Ο δρόμος έξω έχει πορτοκαλί αποχρώσεις απο τα φώτα. Οι άνθρωποι περπατάνε γρήγορα γιατί έπιασε ψύχρα.
Κι εγώ τόσα χρόνια τώρα περπατάω στα βηματά τους. Τις ίδιες διαδρομές ξανά και ξανά. Πηγαίνοντας κάπου... Γυρίζοντας απο κάπου...
Πέρασαν πολλά χρόνια. Και ήρθε επιτέλους η ώρα να μετρήσω ανάποδα τον χρόνο. Να μετρήσω ανάποδα, τα βήματα της επιστροφής.
Δεν λυπάμαι...
Κι αν στο δρόμο έχασα ανθρώπους, δεν λυπάμαι... Πήγα μακριά, μα κρατάω τα κλειδιά σφιχτά στα χέρια μου και θα ξαναγυρίσω.
Γυρίζω να κοιτάξω... Τα τεράστια βράδια μοναξιάς φαίνονται τόσο μικρά τώρα που είμαι εδώ... Ο έρωτας που πόνεσε την καρδιά μου μέχρι θανάτου, μου χάρισε την ευτυχία να τον δώ απο μακριά και να του χαμογελάσω. Η ουλή , οι ουλές είναι ακόμα εκεί. Κρύες πια... Δεν πονάνε... Μόνο θυμούνται...
Περπατάω μερικές φορές στους δρόμους της πόλης και προσπαθώ να θυμηθώ... Πώς ένοιωθα πέρισυ όταν περμούσα απο δώ; Πώς ένοιωθα παλιότερα; Πώς θα νοιώθω αύριο;

Πριν μερικά χρόνια η πόλη μύριζε γιασεμί... Τώρα μυρίζει ασφόδελους. Δεν ξέρω απο πού έρχονται οι μυρωδιές...

Θα σβήσω το φώς και θα κάτσω δίπλα στο παράθυρο. Ησυχία... Μια βαθιά ανάσα κρύου αέρα και... εκπνοή. Μέχρι να βγούν όλα!!
Ήρθε η ώρα να πάμε παρακάτω...

Τετάρτη 5 Αυγούστου 2009

Το σ'αγαπώ δεν ήταν αρκετό....


Κάθε φορά που σκέφτομαι πως θα χωρίσουμε, σφίγγεται η καρδιά μου. Το ξέρω πως πονάει... έχω πονέσει και στο παρελθόν. Το ξέρω πως θα πονέσει πολύ!!
Είχα ονειρευτεί τα πάντα μαζί σου... Και όλα αυτά τα όνειρα θα καίγονται μέσα μου για πολύ καιρό. Χαμένα όνειρα... Χαμένος χρόνος... Χαμένες αγάπες....
Οι λέξεις στο χαρτί σκληραίνουν. Πάιρνουν σχήμα αλλιώτικο και θέλουν να φύγουν. Τα γράμματα κουνιούνται μόνα τους και τα κρατάω να μην σχηματίσουν τις λέξεις...
Σ’αγαπάω!!
Απέτυχα.
Δεν ήταν αρκετό.! Δεν έφτανε η αγάπη...