Κράτα με...

Αγκαλιασέ με...

Σφίξε με...

Κράτησέ με...

Μη με αφήνεις να φύγω.

Κράτα με σου λέω...

Κράτα με!!

Δεν θέλω να φύγω...



Φυσάει αέρας και με παρασέρνει...

Κράτα με...

Το ποτάμι είναι δυνατό, φοβάμαι...

Κράτα με!

Δεν μπορώ να ανασάνω...

Κράτα με!

Αγάπα με...



Λυπάμαι...

Κράτα με!

Χαίρομαι...

Κράτα με!

Είμαι γεμάτη πληγες...

Μερικές φορές αιμορραγούν...

Κράτα με!



Δυο χέρια έχω μόνο...

Μια καρδιά...

Κράτα με!

Τα πόδια μου κουράστηκαν να τρέχουν...

Κράτα με!



Όσο αντέχεις...

όσο μπορείς....

Κράτα με...

Αγάπα με...

Δεν θέλω να φύγω!!

Σ’αγαπάω...

Κράτα με!

Ο τοίχος μπροστά μου...

Υπάρχουν μέρες που πιάνω τον εαυτό μου να παγώνει και να σκληραίνει.

Νοιώθω ένα τείχος να χτίζεται γύρω μου

για να με προστατέυσει απο τις άδειες ώρες και τα όχι σου...

Τα δεν μπορώ και τα δεν θέλω σου...

Δεν σε γουστάρει!

«Δεν σε γουστάρει», μου λες.
«Απλά δεν σε γουστάρει».

«Γιατί;», ρωτάω.

Δεν απαντάς...

Μα δεν μπορώ να καταλάβω...
Θα πάω να τον ρωτήσω. Γιατί να μην με γουστάρει; Τί του έκανα...
Βασικά... εδώ που τα λέμε του έκανα κάτι...
Αλλά θα πάω να τον ρωτήσω έτσι κι αλλιώς.

Στο κάτω κάτω, μια συζήτηση δεν έβλαψε ποτέ κανέναν...

Κι εγώ δεν είχα κακή πρόθεση... Απλά τα πράγματα γίνανε...

Τί ωραία που θα ήτανε να μπορείς να βάλεις τους άλλους στη θέση σου όταν τους μιλάς... τότε θα καταλάβαιναν πολύ καλά τί θές να τους πείς. Και αν κατάφερνες να μπείς κι εσύ στη δική τους θέση, θα ήταν ιδανικό.
Το κακό είναι οτι μπορείς να είσαι μόνο σε μία θέση κάθε φορά...

Ίσως όμως να μην είναι καλή ώρα τώρα για να του μιλήσω...
Ίσως πρέπει να περιμένω λίγο... Καμιά εβδομάδα... Κανένα μήνα... Μέχρι να είναι έτοιμος...

Ναι, θα περιμένω...
Λίγο ακόμα... μέχρι να είναι έτοιμος...