Σε κοιτάω σιωπηλό... Λιγάκι θυμωμένος κι απόψε. Τώρα που το σκέφτομαι, πάντα είσαι λιγάκι θυμωμένος. Θέλω να έρθω να σε πάρω αγκαλιά. Διστάζω....
Δεν είναι πως δεν σ’αγαπώ...
Η δουλειά σε αγχώνει... Τα προβλήματα... Οι άνθρωποι... εγώ... Ακόμα κι εγώ σε αγχώνω... Πώς έγινε αυτό; Κάποτε η αγκαλιά μου σε ηρεμούσε. Τώρα... Τώρα σε αγχώνει... Θέλω να έρθω να σε φιλήσω και να πάρω όλα σου τα προβλήματα μακριά.... Διστάζω...
Δεν είναι πως δεν σ’αγαπάω...
Γυρνάς και με κοιτάς... Ανέκφραστος... Και συνεχίζεις τη δουλειά σου. Θέλω να σου χαμογελάσω... Μα η στιγμή με προσπέρασε...
Δεν είναι πως δεν σ’αγαπώ... Μα τα φτερά μου κόβονται μέρα με τη μέρα. Πώς να σε φτάσω όταν η απόσταση μεταξύ μας είναι γεμάτη με συναισθήματα και απώλειες; Πώς να διασχίσω αυτό το πηχτό μονότονο κενο; Πώς να σε φτάσω πια; Πώς;
