Ελληνίδα σε μια ξένη χώρα. Περάσαν 6 χρόνια κι όλας!!!
Πόσο μου λείπει το σπίτι μου...
Ονειρέυομαι τη μέρα που θα μπορέσω να γυρίσω....
Ξυπνάω κάθε πρωί και κοιμάμαι κάθε βράδυ με την ίδια σκέψη στο μυαλό... με την ίδια ελπίδα στην καρδιά.
Να έρθει ένα πρωί που θα ξυπνήσω με τη μυρωδιά της θάλασσας ...
Δεν είμαι καλά!! Απλά δεν είμαι καλά...
Πατάω και το έδαφος χάνεται κάτω απο τα πόδια μου.
Πάω να κρατηθώ και οι τοίχοι σπάνε σε κομμάτια.
Φωνάζω και κανείς δεν ακούει.
Η φωνή δεν βγαίνει...
Μιλάω σε άλλη γλώσσα;
Γιατί κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει;
Σου ζητάω βοήθεια... σου ζητάω βοήθεια , κι εσύ δεν ξέρεις πως... Δεν ξέρεις πως...
Βουλιάζω...
Κι εσύ εκεί... με κοιτάς με απορία...
Πνίγομαι...
Κι εσύ εκεί... με ακούς μα δεν καταλαβαίνεις.
Δεν αντέχω άλλο. Θέλω μόνο να αφεθώ να βουλιάξω.
Να τελειώσουν όλα εδώ.
Ονειρεύτηκα πολύ. Συγνώμη!!
Σε τράβηξα στα όνειρά μου, σου φόρεσα μεταλλική πανοπλία και κράνος για να σε προφυλάξω απο τους εχθρούς. Σου έδωσα να κρατάς σπαθί κι ασπίδα για να πολεμάς... για μας... για σένα...
Ντύθηκα πριγκίπησσα κι ανέβηκα στον ψηλό μου πύργο να σε περιμένω...
Και ήρθες!!!
Πέρασες απο δράκους, απο ψηλά βουνά, απο βαθιά ποτάμια... και ήρθες.
Με την μεταλλική σου πανοπλία κια το αστραφτερό σου σπαθί.
Έντιμος ιππότης που κάνει το χρέος του προς τη γυναίκα που αγαπάει...
Και μετά έβγαλες την πανοπλία την κρέμασες προσεκτικά , φόρεσες τη φόρμα εργασίας και έφυγες για τη δουλειά.
Κι εγώ δεν το’χα καταλάβει... μα πώς μου ξέφυγε τόσο καιρό;
Το δικό σου όνειρο δεν σου έδωσα ποτέ χρόνο να το ζήσεις!!
Απορροφημένη στα ροζ μετάξια μου, απορροφημένη στον εγωισμό μου ...
Ονειρεύτηκα πολύ. Συγνώμη!!
Κάνεις πράγματα για το μέλλον σου... χτίζεις σιγά σιγά απο τη βάση το οικοδόμημα για να κρατήσει μέσα στα χρόνια... Οι καταιγίδες... ο άνεμος... οι βροχές... Προσέχεις να το κάνεις γερό... να αντέχει!! Να αντέχεις!!
Θυσίες...
Πρέπει να κάνεις θυσίες! Πρέπει να στερηθείς... να πονέσεις... να αντέξεις.!
Γιατί είναι για το μέλλον σου.
Γιατί είναι καλό. Γιατί έτσι πρέπει. Είναι το σωστό.
Μα ο χρόνος κυλά και φεύγει ... περνά απο δίπλα σου κι εσύ εκεί σκυμμένη στο οικοδομημά σου, απορροφημένη απο τη δουλειά, την κούραση, το άγχος...
Χτίζεις ... και κοιτάς το χρόνο να περνάει...
Άνθρωποι γύρω σου γελάνε και παίζουνε και πάνε διακοπές...
Κι εσύ εκεί. Στο οικοδομημά σου...να χτίζεις...
«Υπομονή», λες απο μέσα σου... Κάποτε όλα αυτά θα τελειώσουν. Και θα μπορείς κι εσύ να πας διακοπές και να γελάς και να είσαι ανέμελη...
Υπομονή λες, γιατί δεν έχεις τί άλλο να πεις...
Γιατί αν έστω και για μια στιγμή αφήσεις τη σκέψη να περάσει απο το μυαλό σου... οτι όλα αυτά που χτίζεις είναι λάθος. Οτι δεν είναι αυτό που πραγματικά θέλεις...
Υπομονή...
Δεν μπορεί να μην είναι το σωστό... Πρέπει να μείνεις εκεί σκυμμένη να χτίζεις...να κοιτάς τη ζωή να περνάει και να εύχεσαι οτι οταν σηκωθείς να έχεις το κουράγιο να τρέξεις να την προλάβεις!!
Μερικές φορές σε κοιτάζω και το βλέμμα μου παγώνει.
Φοβάμαι...
Δεν ξέρω αν είναι η απουσία σου ή η συνεχής και αδιάκοπη παρουσία σου.
Δεν ξερω καν αν είσαι εδώ, μέσα στον ίδιο χώρο που βρίσκομαι κι εγώ.
Δεν ξέρω αν μεσα στο μυαλό σου κολύμπάνε αγάπες περασμένες... αν μολύνουν επιμελώς το νερό με το οποίο ποτίζεις την καρδιά μου. Δεν ξέρω αν τις σκέφτεσαι, αν θες να τις δεις, αν σου λείπουν.
Συγκρίνομαι!
Φοβάμαι!
Χάνομαι μέσα σε σκέψεις... μέσα σε ανασφάλειες.
Δεν είναι η μοναξιά... δεν είναι η μοναξιά... Είναι η απουσία συναισθημάτων. Όχι η δική σου απουσία...
Είναι η αγάπη μου για σενα που ξοδεύεται μέσα σε στενά όρια και ταλανίζεται απο γυναίκα σε γυναίκα. Σαν παλιό ρολόι χτυπάει σταθερά και αργά ... ακατάπαυστα... μα που και που χάνει ένα λεπτό... δύο λεπτά...
Λίγη απο τη ζωή... λίγη απο την αγάπη.
Φοβάμαι!
Δεν θέλω να αδειάσει η αγάπη μου για σενα.
Δεν υπάρχει πιο κενό συναίασθημα απο αυτό... το συναίσθημα της «μη αγάπης»...
Κενό!
