Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

Το θεμα ειναι τωρα τι λες !

"Το θεμα ειναι τωρα τι λες

Καλα φαγαμε καλα ηπιαμε

Καλα τη φεραμε τη ζωη μας ως εδω

Μικροζημιες και μικροκερδη συνοψιζοντας

Το θεμα ειναι τ ω ρ α τι λες.


Στο παιδι μου

Στο παιδι μου δεν αρεσαν ποτε τα παραμυθια

Και του μιλουσανε για Δρακους και για το πιστο σκυλι

Για τα ταξιδια της πενταμορφης και για τον αγριο λυκο

Μα στο παιδι δεν αρεσαν ποτε τα παραμυθια

Τωρα, τα βραδια, καθομαι και του μιλω

Λεω το σκυλο σκυλο, το λυκο λυκο, το σκοταδι σκοταδι,

Του δειχνω με το χερι τους κακους, του μαθαινω

ονοματα σαν προσευχες, του τραγουδω τους νεκρους μας,

Α, φτανει πια!

Πρεπει να λεμε την αληθεια στα παιδια."

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

Κοκκινο το χρωμα του ερωτα... κοκκινο και το χρωμα του θανάτου....


Κοκκινο το χρωμα του ερωτα... κοκκινο και το χρωμα του θανάτου....

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010


ΕΛΠΙΖΩ!!

Και δεν θα πάψω ποτέ να ελπίζω.


ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ!!

Και όσο μάυρη κι αν είναι η ζωή μου, εγώ πάντα θα χρωματίζω πουλιά στα παραθύρια... πουλιά έτοιμα να πετάξουν.


ΖΩ!!

Και μαζί σου και χωρίς εσένα. Ζώ για σενα!

ΥΠΑΡΧΩ!!

Μέσα στις λέξεις μου, μέσα στα όνειρά μου. Υπάρχω γιατί με αγάπησες. Υπάρχω γιατί σε αγάπησα... Άφησα τα χνάρια μου στην ψυχή σου. Κι αν αύριο πάψω να υπάρχω με τη μορφή που τώρα με αναγνωρίζεις, τα χνάρια μου θα είναι για πάντα στην ψυχή σου...

ΑΓΑΠΑΩ!!

Γιατί ξέρω ... Γιατί μπορώ... Γιατί οι ελπίδες μου, τα όνειρά μου, η ζωή, ολόκληρη η ύπαρξή μου... τρέφονται απο την αγάπη...


Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010

Αρμονία

Άγγιγματα...


Άγγιξέ με...

Χρειάζομαι ένα χάδι... Κάποιον να αγκαλιάσει την ψυχή μου και να τη ζεστάνει...

Άγγιξέ με...

Χρειάζομαι ένα χάδι σου που να τρυπάει το δέρμα και να φτάνει στην καρδιά μου.

Μπορείς;

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

14 Φεβρουαρίου. Του Αγίου Έρωτα...


Τι περιμένουμε να γίνει σήμερα;

Τα ζευγάρια γιορτάζουν...

ΟΧΙ!

Τα ζευγάρια δεν πληρούν τις προυποθέσεις μόνο επειδή ειναι ζευγάρια.

Για να γιορτάζεις σήμερα πρέπει να είσαι ερωτευμένος.

Και πώς να πείς στην κοπέλα σου... «ξέρεις μωρό μου... σήμερα δεν σου έφερα λουλούδια γιατί εγώ δεν είμαι πια ερωτευμένος μαζί σου»...

Μάλλον είναι προτιμότερο κάτι του στυλ «εγώ δεν πιστεύω σε αυτές τις εμπορικές γιορτές. Οι ερωτευμένοι γιορτάζουν κάθε μέρα!»

Έτσι γλιτώνεις τα μούτρα και τις εξηγήσεις του γιατί δεν είσαι πια ερωτευμένος και για το αν εχεις βρεί άλλη/άλλο κτλ.

Ο έρωτας περνάει.

Έτσι δεν λένε όλοι; Ο έρωτας περνάει... Έχει ημερομηνία λήξης... Τελειώνει... εξατμίζεται...

Έτσι δεν λένε όλοι;

Άρα έτσι πρέπει να είναι...

Λοιπόν... τί να γιορτάσουμε απόψε; Ένα πρόσκαιρο δυσέυρετο συναίσθημα με ημερομηνία λήξεως;

Να γιορτάσουμε δίνοντας λουλούδια τα οποία θα πεθάνουν μετά απο μερικές μέρες όπως ακριβώς και ο λόγος για τον οποίο τα αγοράσαμε...

Εμείς σήμερα δεν γιορτάζουμε έτσι γενικά και απροσδιόριστα τη σχέση μας... τον έρωτα...

Γιορτάζουμε όλες τις φορές που ερωτευτήκαμε. Γιορτάζουμε όλες εκείνες τις στιγμές που κάναμε έρωτα με κάποιον και έμειναν χαραγμένες στη μνήμη μας. Γιορτάζουμε το πρώτο φιλί που ερωτευμένοι/νες δώσαμε και πιθανότατα πληρώσαμε. Γιορτάζουμε την δεκαετή σχέση μας με την οποία δεν είμαστε πια ερωτευμένοι αλλά αγαπάμε και παλεύουμε και προσπαθούμε να κρατήσουμε ζωντανή. Γιορτάζουμε όλα αυτά που στη ζωή μας αξίζουνε ...

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω!


Σε παίζουνε στα ζάρια και σε χάνουν
κάθε μέρα εδώ πέρα
και σβήνουνε τα ίχνη της αυγής
τα μεσημέρια τα ξεφτέρια
και κλέβουνε απ' τις αυλές
παλιά χαμόγελα γλυκά
κι οι δρόμοι γίνανε χλωμοί
κι η μοναξιά τόσο πυκνή
που δεν μπορείς να περπατήσεις

Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
κι αν με γυρέψετε είμαι ακόμα στην αλάνα
ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
μη με μαζεύεις απ' το δρόμο ακόμα μάνα

Με σπρώχνουν οι καιροί σε μέρη ξένα
από σένα κι από μένα
μα εγώ έχω μάθει αλλιώς
σ' ένα χορό που σπάει τη πέτρα
έξω απ' τα μέτρα
στα μάτια σου πιστεύω μόνο
και στην τρέλα την παλιά
μα εδώ στην ώρα των φιλιών σ'το λέω καθαρά
δεν κάνω πίσω ούτε ένα βήμα

Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
κι αν με γυρέψετε είμαι ακόμα στην αλάνα
ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
μη με μαζεύεις απ' το δρόμο ακόμα μάνα

Φοβάμαι... και Ελπίζω...

Φοβάμαι όλα αυτά που περνάνε...
Τα συναισθήματα που ξεθωριάζουν...
Τους ανθρώπους που διακριτικά ξεμακραίνουν...

Φοβαμαι τη ζωή που κυλάει
Τόσο γρήγρορα!
Όλα όσα χάνονται...


Φοβάμαι πως τα χρόνια περνάνε άδεια...


Φοβάμαι πως δεν θα μπορέσω ποτέ να "γεμίσω" το χρόνο...



Φοβάμαι την ώρα που δεν θα μ’αγαπάς πια...
Φοβάμαι τη στιγμή που θα κοιτώ τα μάτια σου
και θα βλέπω κενό...


Φοβάμαι...

Ελπίζω...


Ελπίζω πως τα χρόνια που θα 'ρθουν θα φέρουν γνώση,


όχι απόγνωση...


Ελπίζω πως θα μάθω να μην προκαλώ τόσο πόνο στον εαυτό μου


και στους άλλους...



Ελπίζω πως θα μείνουμε ερωτευμένοι για πάντα!
Ελπίζω πως ποτέ δεν θα πάψει η καρδιά μου
να σκιρτάει στο άγγιγμά σου.!



Ελπίζω πως κάποτε θα με αφήσεις να μπώ στη ζωή σου...


Ελπίζω πως ποτέ δεν θα δείς άδειο το βλέμμα μου...
Ελπίζω!
Κι ας φοβάμαι...

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010


Ξέρεις κάτι;
Δεν θα μπορούσε αν είναι καλύτερα. Δεν θα μπορούσα να σε αγαπάω περισσότερο. Όσα νοιώθω δίπλα σου είναι τέλεια.
Τι κι αν ο κόσμος μας βάζει δύσκολα μερικές φορες;
Εγώ σ’ αγαπάω τόοοοοοοσοοοοοοο οσό δεν αγάπησα ποτέ κανένα.
Δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερα.

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 1948

Κρατῶ λουλοῦδι μᾶλλον.
Παράξενο.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασε κῆπος κάποτε.

Στὸ ἄλλο χέρι
κρατῶ πέτρα.
Μὲ χάρη καὶ ἔπαρση.
Ὑπόνοια καμιὰ
ὅτι προειδοποιοῦμαι γι᾿ ἀλλοιώσεις,
προγεύομαι ἄμυνες.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασε ἄγνοια κάποτε.΄

Χαμογελῶ.
Ἡ καμπύλη του χαμόγελου,
τὸ κοῖλο αὐτῆς τῆς διαθέσεως,
μοιάζει μὲ τόξο καλὰ τεντωμένο,
ἕτοιμο.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασε στόχος κάποτε.
Καὶ προδιάθεση νίκης.

Τὸ βλέμμα βυθισμένο
στὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα:
τὸν ἀπαγορευμένο καρπὸ
τῆς προσδοκίας γεύεται.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασε πίστη κάποτε.

Ἡ σκιά μου, παιχνίδι τοῦ ἥλιου μόνο.
Φοράει στολὴ δισταγμοῦ.
Δὲν ἔχει ἀκόμα προφθάσει νὰ εἶναι
σύντροφός μου ἢ καταδότης.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασ᾿ ἐπάρκεια κάποτε.

Σὺ δὲν φαίνεσαι.
Ὅμως γιὰ νὰ ὑπάρχει γκρεμὸς στὸ τοπίο,
γιὰ νά ῾χω σταθεῖ στὴν ἄκρη του
κρατώντας λουλούδι
καὶ χαμογελώντας,
θὰ πεῖ πὼς ὅπου νά ῾ναι ἔρχεσαι.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
ζωὴ πέρασες κάποτε.

(Κική Δημουλά)

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010

Ήθελα να σου πώ...

Ήθελα να σου πώ μα δέν μπόρεσα...
Πως μες τα χέρια σου νοιώθω τα θεριά της ζωής μου να ηρεμούν... τα τέρατα μοιάζουν κερένια και οι φόβοι μου λιωνουν πάνω στο ζεστό σου στήθος.
Ήθελα να σου πώ πως η απουσία σου είναι ο χειρότερός μου εφιάλτης.
Πως μια μέρα χωρίς να δώ τα μάτια σου μοιάζει αιώνας... Πως οι νύχτες που δεν μυρίζω την ανάσα σου είναι ατέλειωτες.
Ήθελα να σου πώ κι άλλα...
Πόσο σε αγαπάω... Πόσο σε αγαπάω κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε δευτερόλεπτο...
Αχ, πόσα ήθελα να σου πω...

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

Χτίζεις, χτίζεις , χτίζεις... όλη σου τη ζωή χτίζεις... και σε μια μικρή στιγμούλα... ανεπαίσθητη... περνάει ένας δυνατός άνεμος και στα γκρεμίζει όλα!

Το δικό μου το πολύ πως να χωρέσει στο δικό σου το λίγο!


"...Το δικό μου το πολύ πως να χωρέσει στο δικό σου το λίγο! Κι οι δυο μας δυσανασχετούσαμε δικαιολογημένα.

Όμως μέσα σ' αυτό το λίγο σου, σ' αυτό το περιορισμένο σου, είχα την κακοτυχία να διακρίνω σκιές περαστικές που με πυρπόλησαν. Σκιές του απέραντου. Αυτό που δεν έλεγχες, αυτό που δεν γνώριζες, προσπερνούσε από μια σου έκφραση, από μια σου χειρονομία τυχαία και με καθήλωνε.

Δεν περιγράφεται η ματιά, η κίνηση, ο ήχος.

Ό,τι κι αν σου πω δεν θα σου μεταδώσω αυτό που μ' έκανε να σε θέλω έτσι. Το απέραντο είναι άπιαστο, απερίγραπτο, ακαθόριστο. Χιλιάδες να λέω εναντίον σου αμέσως θα παραλύσουν μπροστά στη γρήγορη κίνηση του χεριού σου μόλις σηκωθεί για να φτάσει στα χείλη σου και να δαγκώσεις το μικρό σου νυχάκι σμίγοντας τα φρύδια σα να σκέφτεσαι κάτι δύσκολο.

Για μια τέτοια κίνηση, κάποιες ώρες, ένιωθα έτοιμος και τη ζωή μου να δώσω.

Για μια τέτοια κίνηση!

Σαν σινιάλο άλλων κόσμων ερχόταν προς εμένα κι ανέτρεπε όσα σου καταμαρτυρούσα. Από κατήγορο με μετέτρεπε σε ζητιάνο σου!

Για μια τέτοια κίνηση!

Δεν θα απορήσω ποτέ ξανά για το τι είναι εκείνο που αλυσοδένει ένα ζευγάρι. Δεν φαίνεται αυτό που αλυσοδένει. Εμείς οι απ' έξω δεν βλέπουμε τίποτα όμως ένας άντρας κανείς δεν ξέρει τι σινιάλα δέχεται από το βλέμμα μια γυναίκας, απ' την ανάσα της, από το γέλιο της, από την πιο ανεπαίσθητη χειρονομία της, από το άρωμά της..."

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010

Παραμύθια και πραγματικότητες


Άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε με αγωνία έξω απο το παράθυρο, η στέγη της εκκλησίτσας απένατυ ήταν γεμάτη χιόνια. Πολύ το χάρηκε!

Όταν χτές το βράδυ ο Αλέξανδρος την ξύπνησε για να της πεί οτι χιονίζει πάλι, κοιμήθηκε ευχόμενη να είναι μικρή η νύχτα και όταν σηκωθεί το χιόνι να την περιμένει απλωμένο σαν χαλί έξω απο το σπίτι.


....



Του έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο και σηκώθηκε να φτιάξει πρωινό. Τιτίβιζε σαν πουλάκι ευτυχισμένο ανάνμεσα στο φερσκοψημένο ψωμί, το νερό που βράζει και τα αυγά που του ετοίμαζε κάθε πρωί.

Βάζει στο τραπέζι το πρωινό του παραμερίζοντας λίγο την εφημερίδα του για να του δείξει πού βρίσκεται το πιάτο και πάει πίσω στην κουζίνα να φτιάξει τον καφέ της. Εκείνος πρίν καλά καλά βράσει το νερό έχει ήδη φάει και αφοσιωμένος στην εφημερίδα του της ζητάει ένα ποτήρι νερό.

«Πάλι μόνη μου θα φάω», σκέφτεται... αλλά σήμερα τίποτα δεν μπορεί να της χαλάσει τη διάθεση! Έξω είναι όλα άσπρα και την περιμένουν...

Τόσα χρόνια μαζί με τον Αλέξανδρο, έχει συνηθίσει.

Ανοίγει το βιβλίο της και χάνεται στις περιγραφές της Αλκυόνης Παπαδάκη. Εκεί, μέσα στις σελίδες της, πάνω απο τον αχνιστό καφέ, ονειρεύεται και τη δική της ζωή. Τον έρωτα που δεν τελειώνει, τα ηλιόλουστα χιονισμένα πρωινά δίπλα στο τζάκι, τα καλοκαίρια κάτω απο τα δέντρα της αυλής στο χωριό...

Πάντα μαζί με τον Αλέξανδρο. Βασιλιάς σε όλα της τα όνειρα.

Κι ας τρώει το πρωινό του μοναχός πρίν προλάβει εκείνη να καθίσει στο τραπέζι.