Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

Κάθε που έρχεται η άνοιξη, κλαίω...

Τώρα όμως βράδιασε. Ας κλείσουμε την πόρτα κι ας κατεβάσουμετις κουρτίνες γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών.

Τι κάναμε στη ζωή μας; Ποιοι είμαστε; Γιατί εσύ κι όχι εγώ;

Καιρό τώρα δεν χτύπησε κανείς την πόρτα μας κι ο ταχυδρόμος έχει αιώνες να φανεί. Α, πόσα γράμματα, πόσα ποιήματα που τα πήρε ο άνεμος του Νοεμβρίου.

Κι αν έχασα τη ζωή μου την έχασα για πράγματα ασήμαντα: μια λέξη ή ένα κλειδί, ένα χτες ή ένα αύριο

όμως οι νύχτες μου έχουν πάντα ένα άρωμα βιολέτας γιατί θυμάμαι. Πόσοι φίλοι που έφυγαν χωρίς ν’ αφήσουν διεύθυνση, πόσα λόγια χωρίς ανταπόκριση κι η μουσική σκέφτομαι είναι η θλίψη εκείνων που δεν πρόφτασαν ν’αγαπήσουν.
Ώσπου στο τέλος δεν μένει παρά μια θολή ανάμνηση από το παρελθον (πότε ζήσαμε;) και κάθε που έρχεται η άνοιξη κλαίω γιατί σε λίγο θα φύγουμε και κανείς δεν θα μας θυμηθεί.

"Άνεμος του Νοεμβρίου" - Τάσος Λειβαδίτης

Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

Ανάγκη να σε πάρω εγώ


Ανάγκη να σε πάρω εγώ
που έτσι σε παρατήσανε
μονάχο κι έρμο κι ορφανό
παιδάκι μου, πώς σε πονώ.

Το ρούχο το μεταξωτό
μες στο ποτάμι το 'ριξα
φτωχά κουρέλια σου φορώ
παιδάκι μου, πώς σ' αγαπώ.

Δρόμο σε πήγα, δρόμο μακρινό
νυχτόμερα βαδίζοντας
πείνασα και ματώθηκα
μα να σ' αφήσω δεν μπορώ.

Σε μαύρες μέρες και σκληρές
πλένω σε και βαφτίζω σε
μες στο κατάψυχρο νερό
μην κλαις και μου πικραίνεσαι.

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

Προσευχή

"Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ και δεν γίνεται να κάνω αλλιώς.
Πάλεψα και δε γίνεται να ξεριζώσω μιαν αγάπη ριζωμένη,
όπως δε γίνεται να φυτέψεις με τη βία στην καρδιά έναν έρωτα.
Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ και δεν γίνεται να κάνω αλλιώς.
Για αυτό δώσε μου τη δύναμη να τον αγαπώ έτσι όπως κανείς δεν με έχει διδάξει:
Να τον αγαπώ χωρίς προσδοκία, χωρίς απαίτηση, χωρίς σύγκριση, χωρίς παζάρι, χωρίς γκρίνια, χωρίς οργή, χωρίς αδημονία.
Να τον αγαπώ και να μην τον κατασκοπεύω,να μην τον εκβιάζω, να μη προσπαθώ να με θαυμάσει,να μη προσπαθώ να με λυπηθεί.
Να αποζητώ το καλό του όσο και το δικό μου καλό,και να μη θυμώνω όταν αυτά τα δύο δε συμπίπτουν.
Να αντέχω να περιμένω, να αντέχω να μη μοιάζει με ίνδαλμά μου,να αντέχω να μου ανατρέπει τα όνειρά μου.
Να δέχομαι να μη με καταλαβαίνει έτσι όπως το εννοώ εγώ.
Να δέχομαι να μη τον καταλαβαίνω έτσι όπως το εννοώ εγώ.
Να τον χαίρομαι περισσότερο από όσο του παραπονιέμαι,να τον χαίρομαι χωρίς να τον διορθώνω.
Να τον θαυμάζω χωρίς να υπολογίζω πως θα τον κακομάθω.
Να γίνομαι περισσότερο σπλαχνική παρά δίκαιη.Να μη του φωνάξω ποτέ πως μετάνιωσα.Μεγαλοδύναμε φώτισέ με με την αγάπη την ελεύθερη, την αγάπη την σταυρωμένη.Να δραπετεύσω από την δυναστεία του έρωτά μου,από την αλαζονεία της γνώμης μου, από την ζητιανιά του κορμιού.
Να κάνω καρτερία στην απόρριψη, υπακοή σε αυτό που δεν καταλαβαίνω.Να λυγίζω στην άγνοια και την αδυναμία μου.
Να τον κερδίσω μονάχα αγαπώντας τον.Απλά και αληθινά.Απλά και ήσυχα.Αφού η αγάπη η καθαρή είναι πάντα, πάντα αμοιβαία".

(Μάρω Βαμβουνάκη)

Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

Μητέρα




Πες μου μαμά...

Όταν ήμουν μωρό και με κρατούσες στην αγκαλιά σου, είχες φανταστεί ποτέ πως χρόνια μετά καμιά αγκαλιά δεν θα υπάρχει να με κρατήσει;

Πες μου μαμά...

Όταν με κοιτούσες να κοιμάμαι στην κούνια μου, είχες σκεφτεί ποτέ πως κάποτε θα μεγαλώσω και θα φύγω;

Είχες σκεφτεί ποτέ οτι μπορεί να κρυώνω, να κλαίω, να πληγώνομαι;

Είχες σκεφτεί ποτέ τί θα κάνω χωρίς εσένα να με προσέχεις;

Μεγάλωσα μαμά... Και επιβίωσα... Και αγόρασα παλτό για να μην κρυώνω και προσέχω...

Προσέχω να μην τρέχω, να μην πέφτω... να μην πληγώνομαι.

Φοβάμαι μαμά! Φοβάμαι να πετάξω... Φοβάμαι να ονειρευτώ...

Φοβάμαι να εμπιστευτώ κάποιον! Φοβάμαι να κρατηθώ απο το χέρι του και να αφεθώ στην αγκαλιά του. Φοβάμαι. Μ’ακούς;

Πού είσαι μαμά;

Κοντά σου δεν φοβάμαι. Εσύ είσαι πάντα εκεί για μένα... Εσύ δεν αποφεύγεις τις δεσμέυσεις και τις υποχρεώσεις... Μ’αγαπάς...

Αυτή η αγάπη η δική σου δεν υπάρχει αλλού πουθενά! Αυτή η αγάπη είναι το μόνο πράγμα που εμπιστέυομαι στον κόσμο! Το μόνο πράγμα που δεν φοβάμαι!

Μαμά... Κανείς δεν αγαπάει πια ειλικρινά... αγνά... αληθινά...

Ακούς μαμά;

Κανείς δεν δίνεται γιατί όλοι φοβούνται! Φεύγουν πριν προλάβουν να δώσουν για να μην πληγωθούν. Παίρνουν όσα μπορούν και μετά τρέχουν μακριά. Για να επιβιώσουν μαμά...

Όλοι είναι περαστικοί. Κανένας δεν τόλμησε να μπεί στη ζωή μου και να μείνει. Δεν ξέρω αν φταίω εγώ.. Δεν ξέρω αν φταίνε εκείνοι...

Μου λείπεις μαμά... Μου λείπεις!!!