Μερικές φορές ξυπνάω το πρωί και ανρρωτιέμαι πού βρίσκομαι. Είμαι ακόμα στα μονοπάτια του ονείρου που έσπασε απότομα στον ήχο του ξυπνητηριού?
Ανοίγω τα μάτια μου και πάω στο μπάνιο παραπατώντας.
Ανοίγω το νερό... παγωμένο! Θα περιμένω λίγο να ζεσταθεί... Κλείνω για ένα λεπτό τα μάτια μου και ξαφνικά πετάγομαι στους καταράκτες του Νιαγάρα.
Ο άντρας μου φωνάζει απο μέσα... «εεεεε κλείσε τη βρύση! Οικονομία!!!!»
Ξυπνάω απότομα στην ησυχία του σπιτιού μου. Πέρασε η ώρα πάλι και πρέπει να τρέχω να προλάβω το λεωφορείο.
Πλένομαι στα γρήγορα, βάφομαι, χτενίζομαι και βγαίνω στο δρόμο. Ξαφνικά νοιώθω κάτι κρύο στα πόδια μου!
Ξέχασα να βάλω παπούτσια!!!
Τρέχω πάλι μέσα και φοράω τα δερμάτινα μποτάκια μου. Κοιτάω ακόμα μια φορά τα πόδια μου να βεβαιωθώ οτι είναι εκεί και δεν βγήκα πάλι έξω με τις κάλτσες και παίρνω τα κλειδιά.
Μπαίνω στο λεωφορείο, αφου έκανα ένα ξεγυρισμένο σπριντ για να το φτάσω και σφηνώνω τον το πόδι μου ανάμεσα στους δεκάδες συνεπιβάτες για να μην πέσω έξω όταν ανοίξουν οι πόρτες. Ξανακοιτάζω τα πόδια μου, «οκ, φοράω παπούτσια. Και παντελόνι. Και μπλούζα» Ελέγχω το κινητό να δω αν είναι στη θέση του και μετά το πορτοφόλι και μετά πάλι το κινητό...
Φτάνω στη δουλειά καθυστερημένη όπως πάντα και ο εργοδότης μου είναι εκεί, με το ρολόι στο χέρι να φωνάζει πριν ακόμα φτάσω σε ακτίνα ηχητικής βολής.
«Καθε μέρα το ίδιο βιολί! Και τί νομίζεις οτι είμαστε? Ξενοδοχείο? Καποια μέρα θα είναι η τελευταία που τα ανέχομαι αυτά και θα δείς εσύ... μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα...» Δεν ακούω τίποτα... Εκείνος μιλάει κι εγώ ονειρεύμαι τους καταράχτες του Νιαγάρα.
Μερικές φορές αναρρωτιέμαι... Αυτή είναι η πραγματική μας ζωή;
Αχ, πόσο θα ήθελα οι καταράκτες να είναι πραγματικότητα, κι αυτό το ηλίθιο γραφείο μόνο ένα όνειρο!!!
Κάποιος να με ξυπνήσει!!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου