Χρόνος...

Κάνεις πράγματα για το μέλλον σου... χτίζεις σιγά σιγά απο τη βάση το οικοδόμημα για να κρατήσει μέσα στα χρόνια... Οι καταιγίδες... ο άνεμος... οι βροχές... Προσέχεις να το κάνεις γερό... να αντέχει!! Να αντέχεις!!

Θυσίες...

Πρέπει να κάνεις θυσίες! Πρέπει να στερηθείς... να πονέσεις... να αντέξεις.!

Γιατί είναι για το μέλλον σου.

Γιατί είναι καλό. Γιατί έτσι πρέπει. Είναι το σωστό.

Μα ο χρόνος κυλά και φεύγει ... περνά απο δίπλα σου κι εσύ εκεί σκυμμένη στο οικοδομημά σου, απορροφημένη απο τη δουλειά, την κούραση, το άγχος...

Χτίζεις ... και κοιτάς το χρόνο να περνάει...

Άνθρωποι γύρω σου γελάνε και παίζουνε και πάνε διακοπές...

Κι εσύ εκεί. Στο οικοδομημά σου...να χτίζεις...

«Υπομονή», λες απο μέσα σου... Κάποτε όλα αυτά θα τελειώσουν. Και θα μπορείς κι εσύ να πας διακοπές και να γελάς και να είσαι ανέμελη...

Υπομονή λες, γιατί δεν έχεις τί άλλο να πεις...

Γιατί αν έστω και για μια στιγμή αφήσεις τη σκέψη να περάσει απο το μυαλό σου... οτι όλα αυτά που χτίζεις είναι λάθος. Οτι δεν είναι αυτό που πραγματικά θέλεις...

Υπομονή...

Δεν μπορεί να μην είναι το σωστό... Πρέπει να μείνεις εκεί σκυμμένη να χτίζεις...να κοιτάς τη ζωή να περνάει και να εύχεσαι οτι οταν σηκωθείς να έχεις το κουράγιο να τρέξεις να την προλάβεις!!