Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Δεν είσαι πια ερωτευμένος...


Δεν είσαι πια ερωτευμένος αλλα με αγαπάς...

Δεν ξέρω πως να νοιώσω... Αυτό το ζεστό σίδερο που καρφώνει την καρδιά μου ειναι το σωστό συναίσθημα?

Μήπως θα έπρεπε να το έχω πάρει πιο χαλαρά?

Ένας κόμπος στο στομάχι, ένας κόμπος στο στήθος. Δεν φταις εσύ. Εννοείται πως δεν φταις εσύ!!

Η αναπνοή μου γίνεται γρήγορη και ρηχή. Η καρδιά μου χτυπάει με χίλιους παλμούς το λεπτό. Το αίμα μου τρέχει στις φλέβες να προλάβει το χρόνο. Ποιό χρόνο?

Ο χρόνος σταμάτησε απόψε εδώ.

Το σίδερο ζεστό στην καρδιά μου. Μούδιασα. Δεν νοιώθω πόνο.Δεν νοιώθω τίποτα νομίζω!!!

«Δεν είμαι ερωτευμένος, αλλά σ’αγαπάω»...

Οι λέξεις κουδουνίζουν στα αυτιά μου σαν σε μια ονειρική αέναη κίνηση.

Είναι άραγε τα σωστά συναισθήματα; Ο πόνος, ο φόβος, η εγκατάλειψη...

Πώς να ελεγξω τα συναιασθήματα; Δεν θέλω να νοιώθω έτσι!!! Πώς να τα κάνω να φύγουν... να φύγουν...

Κι εγώ θέλω να φύγω!! Να φύγω!!

Να πάω να κρυφτώ μέσα σε εκείνο το ροζ χαρτάκι που μου έδωσες 3 χρόνια πριν... «Σ’αγαπώ να προσέχεις» Έλεγε.. Εκεί θέλω να κρυφτώ. Εκεί που είχε έρωτα. Έστω και απαγορευμένο.

Δεν υπάρχουν σχόλια: