Λίγο όνειρο ακόμα

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ!!

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω
ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη απλώς με προειδοποιούσαν
να μη ζω ενάντια στην αλήθεια της ζωής μου.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε

ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ


Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα
σε τι δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος, όταν του επέβαλα τις επιθυμίες μου.
Και όταν μάλιστα δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή και ούτε ήταν
έτοιμος ο άνθρωπός, ακόμα και αν αυτός ήμουν εγώ.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε


ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ




Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ
για μια άλλη ζωή και έβλεπα γύρω μου ότι τα πάντα μου
έλεγαν να μεγαλώσω.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε

ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα
ότι σε κάθε περίσταση ήμουν στο κατάλληλο μέρος
και πάντα στην κατάλληλη στιγμή.
Αυτό με έκανε να γαληνέψω.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε

ΑΛΗΘΕΙΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα
να στερούμαι τον ελεύθερο μου χρόνο και
κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον.
Σήμερα κάνω μόνο ότι μου αρέσει και με γεμίζει χαρά,
ότι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά.
Με το δικό μου τρόπο και με τους δικούς μου ρυθμούς.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε

ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, απελευθερώθηκα
από ότι δεν ήταν υγιεινό για μένα.
Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και
οτιδήποτε με απομάκρυνε από τον εαυτό μου.
Παλαιά αυτό το έλεγα «υγιή εγωισμό».
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε

ΑΓΑΠΗ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα
να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλα πολύ λιγότερο.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε

ΑΠΛΟΤΗΤΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, αρνήθηκα να συνεχίσω
να ζω στο παρελθόν μου και να ανησυχώ για το μέλλον μου.
Τώρα ζω κάθε μέρα την κάθε στιγμή
που ξέρω ότι ΟΛΑ συμβαίνουν.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε

ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, συνειδητοποίησα
ότι, οι σκέψεις μου με έκαναν ένα άτομο μίζερο και άρρωστο.
Όταν επικαλέστηκα τη δύναμη της καρδιά μου
η λογική μου βρήκε ένα πολύτιμο σύμμαχο.
Σήμερα αυτό το λέω

ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι, δεν
πρέπει να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις
και οποιαδήποτε προβλήματα αντιμετωπίζουμε
με τον εαυτό μας ή με τους άλλους.
αυτό το λέμε

ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ

Ξέρω ότι από τις εκρήξεις στο Σύμπαν γεννιούνται νέα αστέρια.
Σήμερα ξέρω ότι,

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ.



ΤΣΑΡΛΙ ΤΣΑΠΛΙΝ
Ομιλία στα 70στά γενέθλια του..
Γεννήθηκε στις 16 Απριλίου 1889 στο Walworth μια γειτονιά του Λονδίνου και πέθανε στις 25 Δεκεμβρίου 1977 στην Ελβετία

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Η΄ΦΑΝΤΑΣΙΑ?

Μερικές φορές ξυπνάω το πρωί και ανρρωτιέμαι πού βρίσκομαι. Είμαι ακόμα στα μονοπάτια του ονείρου που έσπασε απότομα στον ήχο του ξυπνητηριού?

Ανοίγω τα μάτια μου και πάω στο μπάνιο παραπατώντας.

Ανοίγω το νερό... παγωμένο! Θα περιμένω λίγο να ζεσταθεί... Κλείνω για ένα λεπτό τα μάτια μου και ξαφνικά πετάγομαι στους καταράκτες του Νιαγάρα.

Ο άντρας μου φωνάζει απο μέσα... «εεεεε κλείσε τη βρύση! Οικονομία!!!!»

Ξυπνάω απότομα στην ησυχία του σπιτιού μου. Πέρασε η ώρα πάλι και πρέπει να τρέχω να προλάβω το λεωφορείο.

Πλένομαι στα γρήγορα, βάφομαι, χτενίζομαι και βγαίνω στο δρόμο. Ξαφνικά νοιώθω κάτι κρύο στα πόδια μου!

Ξέχασα να βάλω παπούτσια!!!

Τρέχω πάλι μέσα και φοράω τα δερμάτινα μποτάκια μου. Κοιτάω ακόμα μια φορά τα πόδια μου να βεβαιωθώ οτι είναι εκεί και δεν βγήκα πάλι έξω με τις κάλτσες και παίρνω τα κλειδιά.

Μπαίνω στο λεωφορείο, αφου έκανα ένα ξεγυρισμένο σπριντ για να το φτάσω και σφηνώνω τον το πόδι μου ανάμεσα στους δεκάδες συνεπιβάτες για να μην πέσω έξω όταν ανοίξουν οι πόρτες. Ξανακοιτάζω τα πόδια μου, «οκ, φοράω παπούτσια. Και παντελόνι. Και μπλούζα» Ελέγχω το κινητό να δω αν είναι στη θέση του και μετά το πορτοφόλι και μετά πάλι το κινητό...

Φτάνω στη δουλειά καθυστερημένη όπως πάντα και ο εργοδότης μου είναι εκεί, με το ρολόι στο χέρι να φωνάζει πριν ακόμα φτάσω σε ακτίνα ηχητικής βολής.

«Καθε μέρα το ίδιο βιολί! Και τί νομίζεις οτι είμαστε? Ξενοδοχείο? Καποια μέρα θα είναι η τελευταία που τα ανέχομαι αυτά και θα δείς εσύ... μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα...» Δεν ακούω τίποτα... Εκείνος μιλάει κι εγώ ονειρεύμαι τους καταράχτες του Νιαγάρα.

Μερικές φορές αναρρωτιέμαι... Αυτή είναι η πραγματική μας ζωή;

Αχ, πόσο θα ήθελα οι καταράκτες να είναι πραγματικότητα, κι αυτό το ηλίθιο γραφείο μόνο ένα όνειρο!!!

Κάποιος να με ξυπνήσει!!!!!!!