Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

Δεν σε βρήκα...


"Έξω βρέχει...
Με εμάς τους δύο,τι να τρέχει
δεν μου είπες.

Δεν σε βρήκα
και δίχως μια σου καληνύχτα
επιστρέφω.

Να είχες κατι και για μένα
έστω απ`τα ειπωμένα.
Σαν δεν αφοράς κανένα
πόσο κοντά είναι τα ξένα.

Να με σώσεις
χωρίς τον φόβο να με νιώσεις,
να μπορούσες !

Δεν υπήρχα
στη τελευταία καληνύχτα σου,
θυμάμαι..."

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

Είμαι από άμμο...


"Είμαι από άμμο, στο είπα.
Είμαι ένα κουτί σαν εκείνα τα παλιά κουτιά - δώρα που το πιο μεγάλο κουτί έκρυβε ένα μικρότερο και πιο μέσα άλλο κι άλλο. Το τελευταίο κουτάκι τι περιέχει; Αν περιέχει και κάτι... Λες η πορεία της ζωής μας να είναι μια παρέλαση άδειων κουτιών μονάχα; Σκέψου! Είναι κι αστείο τελικά, μια φοβερή φάρσα που να μάθουμε να μην παίρνουμε σοβαρά τον ευατό μας. Θυμάσαι που συζητούσαμε πως κάποιος σοφός θα επινόησε εκείνες τις ξύλινες ρώσσικες κούκλες που η μια μπαίνει μέσα στην άλλη;
Σε μένα δυστυχώς ο αριθμός είναι αναρίθμητος. Αν αδειάσω και απλωθώ σε όσες κούκλες περιέχωθα πλημμυρίσω το σύμπαν.
Τι να σου πω λοιπόν και τι να σου υποσχεθώ κι εξ' ονόματος τίνος να σου μιλήσω; Κατάλαβέ με, συμπόνα με."

Μάρω Βαμβουνάκη ('Η μοναξιά είναι από χώμα')

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2009

Κι ύστερα σκέφτομαι...
Εσύ άραγε καταλαβαίνεις;
Νοιώθεις όλα αυτά που θέλω να νοιώσεις;
Ακούς... Αλλά ακούς με τον τρόπο που θέλω να ακούς;
Βλέπεις... Αλλά βλέπεις με τον τρόπο που θέλω να βλέπεις;

Blue Monday: the most depressing day of the year

If you stumbled out of bed in the dark this morning,
fell over the cat, found no milk in the fridge for your porridge,
had a row with your partner,
received a rude letter from the bank,
got covered in snow at the bus stop and finally arrived at work in time to be made redundant, you will already know that today is the most depressing day of the year.
And if you want scientific proof, then Cliff Arnall of Cardiff University has it.
He settled on January 24 after using an elaborate formula expressing the delicate interplay of lousy weather, post-Christmas debt, time elapsed since yuletide indulgence, failed new year resolutions, motivation levels, and the desperate need to have something to look forward to.
In short, all that's left of Christmas today is credit card bills and a pervading sense that the next holiday is months away.
An insurance company added to the gloom by saying that drivers are more than usually miserable in January, losing their tempers with those other road users who have no right to be driving in the outside lane at 48mph and impeding progress to a vital meeting in Birmingham at noon.
This syndrome, dubbed winter driver's disorder, could be the cause of two million accidents (but not all happening today, which happens also to be the 40th anniversary of the death of Sir Winston Churchill).
Yesterday the recruitment firm totaljobs.com stirred the gloomy pot by saying that 24/1 despair is likely to overwhelm employees. Michael Robinson, the company's marketing director, suggested that bosses could be extra nice to their staff today.
He suggested they should offer encouragements ranging from free tea (big deal) to an office party.
"Many workers are feeling the winter blues and it is up to employers to motivate their staff and keep them happy," he said.
"[Today] provides an ideal opportunity for employers to acknowledge the hard work that employees put into a company throughout the year."
But what happens if those same bosses have run up big Christmas debts, have driven in to work in driving sleet and suspect the business is heading for the buffers, must remain anyone's guess.

Reasons to be cheerful

1 It's only 334 days to Christmas. And the sales are still on
2 Two days of rain in South Africa and England will have won the Test series. They might just do it anyway
3 The days are getting longer and daffodils are already in bloom
4 It's the 70th anniversary of beer being sold in cans
5 So your credit card bill is huge, but holidays are cheap: it's just £159 for seven nights in Lanzarote
6 Celebrity Big Brother is over

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009

Κανείς δεν ξέρει πόσων χρόνων ήταν ακριβώς... Κανείς δεν ξέρει πότε ακριβώς γεννήθηκε. Εκείνη συχνά πυκνά έλεγε οτι γεννήθηκε το ’22. Αλλά είχε και αναμνήσεις απο την καταστροφή της Σμύρνης την ίδια χρονιά.Κανείς δεν θα μάθει ποτέ πόσα χρόνια έζησε ακριβώς. Όλοι όμως ξέρουμε οτι στη ζωή της, όσο κι αν αυτή κράτησε, δεν σταμάτησε να δίνει...

Ήταν μαία για πολλά χρόνια. Έφερε στον κόσμο εκατοντάδες παιδιά άλλων και ένα δικό της. Τα λάτρευε τα παιδιά... Όπου έβλεπε μωρά ή φωτογραφίες τους τρελαινόταν απο τη χαρά της. Το σπίτι της ήταν γεμάτο απο φωτογραφίες παιδιών που έχει ξεγεννήσει. Και τα αγαπόυσε όλα σαν δικά της παιδιά.

Ζούσε μόνη της απο το 1986, μετά το θάνατο του άντρας της. Μια λιτή ζωή... όλα για τους άλλους... Ποτέ όμως δεν της έλειπαν οι φίλοι. Ποτέ δεν την ξεχνούσαν! Ποτέ δεν λησμονούσαν να την πάρουν τηλέφωνο στη γιορτή της, να δούν τι κάνει.

Τα τελευταία χρόνια αρρώστησε και δεν μπορούσε να ζήσει μόνη της πια. Της κόστισε πολύ που άφησε την λατρεμένη της Κηφισιά με όλες της τις αναμνήσεις και τους ανθρώπους που αγαπούσε. Πήγε να ζήσει σε ένα νησί με την οικογένεια της μοναχοκόρης της.
Οι φίλοι της ποτέ δεν την ξεχάσαν. Την παίρνανε τακτικά τηλέφωνο και εκεί, να δούνε τί κάνει...

Κι εκείνη ποτέ δεν παραιτήθηκε. Πάντα έκανε ότι μπορούσε... Προσπαθούσε να ζήσει, να βοηθήσει... όσο μπορούσε... Μαγείρευε, καθάριζε, έραβε... Ήταν πάντα με κάτι απασχολημένη.

Μέσα στο 2008 άρχισε να γερνάει απότομα. Δεν μπορούσε πια να κάνει πολλά, πονούσε, δεν έβλεπε καλά... και μερικές μέρες μετά την έναρξη του 2009 το σώμα της παραδώθηκε.
Ένα φάρμακο, ενός ασυνείδητου ιατρού της προκάλεσε νεφρική ανεπάρκεια και μετά το ένα έφερε το άλλο...
Ίσως ήτανε η ώρα της να πεθάνει, ίσως θα μπορούσε να έχει ζήσει μερικά χρόνια ακόμα...
Ποιος ξέρει;

Το αποτέλεσμα δεν αλλάζει.

Η Ελενίτσα μας, η τελευταία απο 11 αδέλφια, έκανε το στερνό της ταξίδι στις 19 Ιανουαρίου του 2009.

Τη μέρα αυτή την ονομάζουνε «blue Monday», που σημαίνει «λυπημένη Δευτέρα» και ειδικοί λένε οτι η Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009 θα είναι λένε η πιο μελαγχολική μέρα όλων των εποχών.
Ακόμα και στο θάνατό της διάλεξε να φύγει μια μέρα λυπημένη για να μην στεναχωρήσει περισσότερο τους φίλους και συγγενείς της.
Δεν της άξιζε αυτός ο θάνατος...
Ας είναι καλά όπου κι αν είναι... Θα μας λείψει...

Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2009


Δεν με νοιάζει τί άποψη έχουν οι άλλοι για μένα. Ποτέ δεν με ένοιαζε... Μερικές φορές όμως με πιάνει το παράπονο. Πως μπορούν οι άνθρωποι να σε μετράνε τόσο λάθος;

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009

Μερικές φορές το μυαλό μου κολάει και δεν ξέρω τί να γράψω. Πάντα έχω τόσα πολλά μέσα μου για σένα... αλλά ώρες ώρες δεν μπορώ να τα μεταφράσω σε λέξεις...
Θα’θελα να μπορώ να ζωγραφίζω καλά ή να συνθέτω μουσική... να μπορώ να βρίσκω άλλους τρόπους να εκφράζομαι όταν τα λόγια μοιάζουν μικρά και άχρωμα.
Θέλω να εμπλουτίσω το λεξιλόγιο μου. Πόσες φορές σου έχω πεί «σ’αγαπώ»;
Ξέρεις με πόσους διαφορετικούς τρόπους το εννοώ;
Άνοιξε το μυαλό μου και κοίτα μέσα...