Δευτέρα 29 Ιουνίου 2009

Περνάει η ζωή μας...


Περνάει η ζωή μας με κατεβασμένες μούρες και πικρά βλέμματα.
Όσα χαμόγελα κι αν βάζω προσπαθώντας να κάνω την πορεία πιο γλυκειά
δεν βρίσκουν ποτέ το δρόμο τους.

Πόρτες κλειστές παντού, όπου και να κοιτάξω.
Δεν αφήνεις ούτε μια τόση δα χαραμάδα να δείς το φώς μου.
Κοιτάω προς την κλειστή σου πόρτα ξανά και ξανά
περιμένοντας καρτερικά να ανοίξει και να συνεχίσουμε τη ζωή μας.

Χαμένος χρόνος... μικρές διαδρομές χωρίς συνέχεια.

Ένα ταξίδι που κάθε μέρα το ξεκινάς απο την αρχή δεν έχει πρόοδο...

Δεν εξελίσσεται... Δεν βελτιώνεται...

Και στο τέλος εγκαταλείπεται.

Σάββατο 6 Ιουνίου 2009

Κλείσε τα μάτια

Κλείνουμε τα μάτια στα προβλήματα και περιμένουμε να μας προσπεράσουν.
Κλείνουμε τα αφτιά στις κραυγές για αλλαγή και συνεχίζουμε σταθεροί στην πορεία μας.
Περιμένοντας ποιόν; Ελπίζοντας τι;

Φεύγεις και με αφήνεις μόνη με τις σκέψεις μου. Δεν ξέρω πόσο κουράγιο μου έχει μείνει να σε συγχωρώ...
Τσαντίζεσαι, αλλάζεις τη διαθεσή σου σε δευτερόλεπτα και περιμένεις εγώ να είμαι πάντα εκεί με ένα χαμόγελο κρεμασμένο στα χείλη μου περιμένοντας καρτερικά πότε θα σου περάσει.
Περιμένεις να κλείσω τα μάτια και να περιμένω να περάσει κι αυτό όπως πέρασαν τόσα άλλα.

Μα δεν το καταλαβαίνεις; Δεν πάνε μακριά... Στην επόμενη στροφή είναι πάλι εκεί μπροστά μας. Ορθώνονται και ζητάνε δικάιωση. Τα λάθη μας...
Αν δεν τα πληρώσουμε, δεν θα φύγουν ποτέ.

Ακόμα κι αν εθελοτυφλούμε... Ακόμα κι αν κλείνουμε τα μάτια...
Ο κόσμος δεν παύει να υπάρχει επειδή εμείς επιλέγουμε να μην κοιτάμε.