Απόψε η αγάπη τούτη με πνίγει...

Μια μεγάλη, βαριά σιωπή αναμεσά μας...

Κάθεται στο στήθος μου και δεν μπορώ να ανασάνω. Κάνω να τη διώξω, μα δεν έχω δύναμη...

Ο δυνατός ήσουν πάντα εσύ. Εγώ απλά κολούσα τα κομματάκια...

Φοβάμαι να σε αφήσω μόνο σου. Δεν θέλω να σε αφήσω απροστάτευτο... κι ας ήσουν πάντα εσύ ο δυνατός...

Εκείνο το φιλί στο μέτωπο ήταν για να σου πάρω τις εγνοιες. Τώρα ποιος θα στο δίνει;

Αχ, και να ξερες...

Αχ και να ξερες πόση αγάπη ακόμα σου χρωστώ...

Απόψε η αγάπη τούτη με πνίγει... Τί να γίνεται άραγε η αγάπη οταν δεν έχει πια παραλήπτη;

Κόμπος στο λαιμό... Μια θηλιά που αγωνιώ να λύσω...

Και στους κόμπους εσύ ήσουν ο καλός...

Η σιωπή στο στήθος μου... η θηλιά στο λαιμό...

Τουλάχιστον ξερω πως σ’αγάπησα αληθινά... πολύ!!

Σ’αγαπάω ακόμα.

Μακάρι να βρείς μια άλλη αγάπη να σου ακουμπάει φιλιά στο μέτωπο και να παίρνει τις σκοτούρες μακριά...

Μακάρι να είσαι ευτυχισμένος μακριά μου, αφού κοντά μου δεν κατάφερα ποτέ να σε κάνω...

Μακάρι να μπορούσες να πάρεις τη θηλιά ... και το βάρος... Και να με αφήσεις άδεια...

Δεν είσαι πια ερωτευμένος...

Δεν είσαι πια ερωτευμένος αλλα με αγαπάς...

Δεν ξέρω πως να νοιώσω... Αυτό το ζεστό σίδερο που καρφώνει την καρδιά μου ειναι το σωστό συναίσθημα?

Μήπως θα έπρεπε να το έχω πάρει πιο χαλαρά?

Ένας κόμπος στο στομάχι, ένας κόμπος στο στήθος. Δεν φταις εσύ. Εννοείται πως δεν φταις εσύ!!

Η αναπνοή μου γίνεται γρήγορη και ρηχή. Η καρδιά μου χτυπάει με χίλιους παλμούς το λεπτό. Το αίμα μου τρέχει στις φλέβες να προλάβει το χρόνο. Ποιό χρόνο?

Ο χρόνος σταμάτησε απόψε εδώ.

Το σίδερο ζεστό στην καρδιά μου. Μούδιασα. Δεν νοιώθω πόνο.Δεν νοιώθω τίποτα νομίζω!!!

«Δεν είμαι ερωτευμένος, αλλά σ’αγαπάω»...

Οι λέξεις κουδουνίζουν στα αυτιά μου σαν σε μια ονειρική αέναη κίνηση.

Είναι άραγε τα σωστά συναισθήματα; Ο πόνος, ο φόβος, η εγκατάλειψη...

Πώς να ελεγξω τα συναιασθήματα; Δεν θέλω να νοιώθω έτσι!!! Πώς να τα κάνω να φύγουν... να φύγουν...

Κι εγώ θέλω να φύγω!! Να φύγω!!

Να πάω να κρυφτώ μέσα σε εκείνο το ροζ χαρτάκι που μου έδωσες 3 χρόνια πριν... «Σ’αγαπώ να προσέχεις» Έλεγε.. Εκεί θέλω να κρυφτώ. Εκεί που είχε έρωτα. Έστω και απαγορευμένο.

Με φίμωσες...

Σου άνοιξα την ψυχή μου, σου είπα της φοβίες και τα άγχη μου κι εσύ μου έκλεισες την πόρτα και έβαλες απ’έξω φωτεινή επιγραφή

«ΜΗΝ ΕΝΟΧΛΕΙΤΕ».

Σου μίλησα για τα συναισθηματά μου κι εσύ ντύθηκες υποχρέωση και τύψεις.

Τώρα μόνο αυτό νοιώθω. Τύψεις...

Τύψεις που σε φόρτωσα με τις σκέψεις μου και ντροπή που σου ζήτησα να απαλύνεις λίγο το φορτίο.

Παρεξήγησα το τι θα πεί σχέση.!!

Απο άυριο θα φορέσω πάλι την χαμογελαστή μάσκα μου και θα μιλάω για τον ωραίο καιρό, για την υπέροχα τέλεια ζωή μου...

Δεν έχεις καμία υποχρέωση. Δεν θα έπρεπε να έχεις καμία τύψη!! Δεν χρειάζεται να νοιάζεσαι... Μπορεις αν θες να με αγαπάς...

Δεν έχεις όμως καμία υποχρέωση να μπλέξεις τη ζωή σου με τη δική μου. Εσύ κάνε αυτό που είναι καλό για σενα... Εγώ έχω τη μάσκα μου πάντα στο πρόσωπο, μη δεις το φόβο, την αγωνία, την εγκατάλειψη... Μη δεις και νοιώσεις πάλι τύψεις... μη δεις και κάνεις ένα βήμα προς τη λάθος κατευθυνση.

Φυγε, πήγαινε να βρεις την ευτυχία... Εγώ φοράω τη μάσκα μου. Είμαι καλά εγώ... Φοράω τη μάσκα μου.

Εξάλλου... έτσι είναι οι σχέσεις... Έτσι είναι οι σχέσεις που κάποτε τελειώνουν....

κανε ενα βήμα... να κανω εγώ το επόμενο...

Σταματήστε! Θέλω να γυρίσω πίσω!!

Κάθομαι στο γραφείο μου και γράφω... Τέστ, αναλύσεις, θεωρίες... Λόγια άλλων... λόγια δικά μου... εχουν μπερδεφτεί πια τόσο πολύ που δεν ξέρω ποια είναι δικά τους και ποια δικά μου.

Σταμάταω για μια στιγμή και κοιτάζω τους ανθρώπους γύρω μου. Καρφωμένοι στην καρέκλα τους να γράφουν κι εκείνοι θεωρίες... και λόγια...

Μιλάνε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω. Κάποτε καταλάβαινα τους πάντες γύρω μου. Τώρα όλα έχουν μια ξένη χροιά που δεν πολυ κατανοώ.

Οι δικές μου λέξεις σιγά σιγά χάνονται και οι δικές τους μπλέκονται και παίρνουν τη θέση τους. Δεν υπάρχει χώρος για όλα! Αυτή η διχασμενη πραγματικότητα αυτό το σωστό λάθος και η ακριβή φτήνια δεν χωράνε μαζί.

Γυρίζω να σε δώ. Εκεί... ακλόνητος. Τίς σκέφτεσαι?

Γυρίζω να δώ κι εσένα... μελισούλα που τρέχεις εδώ κι εκεί τιτιβίζοντας τα όμορφα τραγουδάκια σου.

Εγώ δεν έχω φτερά... μήτε ρίζες. Δεν μπορώ να κολυμπήσω, αλλά τελευταία ούτε να περπατήσω...

Πώς θα πάω; Πού θα πάω;

Δεν καταλαβαίνω τί μου λένε... τί θέλουν απο μένα;

Γιατί τα πράγματα δεν είναι απλά; Λευκά, καθαρά, αμόλυντα;

Γιατί εχουν αλλάξει όλα τόσο πολύ;

Και πως θα τα κάνω να γυρίσουν πίσω;;

Κυριακή βράδυ...

Κυριακή βράδυ... Σχεδόν 10...

Κάθομαι στον υπολογιστή μου και σκέφτομαι τη στίβα ρούχα που περιμένουν να σιδερωθούν πριν τη Δευτέρα.

Άραγε πριν απο 10 χρόνια τέτοια ώρα το βράδυ πού να ήμουν... τί να σκεφτόμουν;

Πέρασε ο καιρός.... Και δεν άφησε κανέναν μας ανέπαφο.

Εσύ άραγε τί ονειρευόσουν 10 χρόνια παλιότερα; Τί έκανες τις Κυριακές τα βράδυα...

Πέρασε ο καιρός... Πέρασε... Περνάει...

Και χάνεται!

Πίσω απο στίβες με ασιδέρωτα και άπλυτα και χρέη και υποχρεώσεις...

πιο περα απο τα ματια...

Είμαι αλλοδαπή.

Ελληνίδα σε μια ξένη χώρα. Περάσαν 6 χρόνια κι όλας!!!

Πόσο μου λείπει το σπίτι μου...

Ονειρέυομαι τη μέρα που θα μπορέσω να γυρίσω....

Ξυπνάω κάθε πρωί και κοιμάμαι κάθε βράδυ με την ίδια σκέψη στο μυαλό... με την ίδια ελπίδα στην καρδιά.

Να έρθει ένα πρωί που θα ξυπνήσω με τη μυρωδιά της θάλασσας ...

Βουλιάζω...

Δεν είμαι καλά!! Απλά δεν είμαι καλά...

Πατάω και το έδαφος χάνεται κάτω απο τα πόδια μου.

Πάω να κρατηθώ και οι τοίχοι σπάνε σε κομμάτια.

Φωνάζω και κανείς δεν ακούει.

Η φωνή δεν βγαίνει...

Μιλάω σε άλλη γλώσσα;

Γιατί κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει;

Σου ζητάω βοήθεια... σου ζητάω βοήθεια , κι εσύ δεν ξέρεις πως... Δεν ξέρεις πως...

Βουλιάζω...

Κι εσύ εκεί... με κοιτάς με απορία...

Πνίγομαι...

Κι εσύ εκεί... με ακούς μα δεν καταλαβαίνεις.

Δεν αντέχω άλλο. Θέλω μόνο να αφεθώ να βουλιάξω.

Να τελειώσουν όλα εδώ.

...γερνάς και σκοτεινιάζει...

Ήταν ατέλειωτη η μέρα

κι ως νύχτωνε σε μια γωνιά

μ' ένα τσιγάρο του πατέρα

τους άντρες παίζαμε κρυφά.

Τώρα η μέρα σε τρομάζει

γύρω αποτσίγαρα σωρός

και πια δεν είναι γυρισμός

γερνάς και σκοτεινιάζει.

Γέλια παιδιών έξω απ' το σπίτι

πέτρες στην τσέπη της ποδιάς

μα έφτανε ένα νεκρό σπουργίτι

για να σε κάνει να πονάς.

Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης

Μουσική: Μάνος Λοΐζος

Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Ονειρεύτηκα πολύ. Συγνώμη!!

Ονειρεύτηκα πολύ. Συγνώμη!!

Σε τράβηξα στα όνειρά μου, σου φόρεσα μεταλλική πανοπλία και κράνος για να σε προφυλάξω απο τους εχθρούς. Σου έδωσα να κρατάς σπαθί κι ασπίδα για να πολεμάς... για μας... για σένα...

Ντύθηκα πριγκίπησσα κι ανέβηκα στον ψηλό μου πύργο να σε περιμένω...

Και ήρθες!!!

Πέρασες απο δράκους, απο ψηλά βουνά, απο βαθιά ποτάμια... και ήρθες.

Με την μεταλλική σου πανοπλία κια το αστραφτερό σου σπαθί.

Έντιμος ιππότης που κάνει το χρέος του προς τη γυναίκα που αγαπάει...

Και μετά έβγαλες την πανοπλία την κρέμασες προσεκτικά , φόρεσες τη φόρμα εργασίας και έφυγες για τη δουλειά.

Κι εγώ δεν το’χα καταλάβει... μα πώς μου ξέφυγε τόσο καιρό;

Το δικό σου όνειρο δεν σου έδωσα ποτέ χρόνο να το ζήσεις!!

Απορροφημένη στα ροζ μετάξια μου, απορροφημένη στον εγωισμό μου ...

Ονειρεύτηκα πολύ. Συγνώμη!!

Χρόνος...

Κάνεις πράγματα για το μέλλον σου... χτίζεις σιγά σιγά απο τη βάση το οικοδόμημα για να κρατήσει μέσα στα χρόνια... Οι καταιγίδες... ο άνεμος... οι βροχές... Προσέχεις να το κάνεις γερό... να αντέχει!! Να αντέχεις!!

Θυσίες...

Πρέπει να κάνεις θυσίες! Πρέπει να στερηθείς... να πονέσεις... να αντέξεις.!

Γιατί είναι για το μέλλον σου.

Γιατί είναι καλό. Γιατί έτσι πρέπει. Είναι το σωστό.

Μα ο χρόνος κυλά και φεύγει ... περνά απο δίπλα σου κι εσύ εκεί σκυμμένη στο οικοδομημά σου, απορροφημένη απο τη δουλειά, την κούραση, το άγχος...

Χτίζεις ... και κοιτάς το χρόνο να περνάει...

Άνθρωποι γύρω σου γελάνε και παίζουνε και πάνε διακοπές...

Κι εσύ εκεί. Στο οικοδομημά σου...να χτίζεις...

«Υπομονή», λες απο μέσα σου... Κάποτε όλα αυτά θα τελειώσουν. Και θα μπορείς κι εσύ να πας διακοπές και να γελάς και να είσαι ανέμελη...

Υπομονή λες, γιατί δεν έχεις τί άλλο να πεις...

Γιατί αν έστω και για μια στιγμή αφήσεις τη σκέψη να περάσει απο το μυαλό σου... οτι όλα αυτά που χτίζεις είναι λάθος. Οτι δεν είναι αυτό που πραγματικά θέλεις...

Υπομονή...

Δεν μπορεί να μην είναι το σωστό... Πρέπει να μείνεις εκεί σκυμμένη να χτίζεις...να κοιτάς τη ζωή να περνάει και να εύχεσαι οτι οταν σηκωθείς να έχεις το κουράγιο να τρέξεις να την προλάβεις!!

το συναίσθημα της «μη αγάπης»!

Μερικές φορές σε κοιτάζω και το βλέμμα μου παγώνει.

Φοβάμαι...

Δεν ξέρω αν είναι η απουσία σου ή η συνεχής και αδιάκοπη παρουσία σου.

Δεν ξερω καν αν είσαι εδώ, μέσα στον ίδιο χώρο που βρίσκομαι κι εγώ.

Δεν ξέρω αν μεσα στο μυαλό σου κολύμπάνε αγάπες περασμένες... αν μολύνουν επιμελώς το νερό με το οποίο ποτίζεις την καρδιά μου. Δεν ξέρω αν τις σκέφτεσαι, αν θες να τις δεις, αν σου λείπουν.

Συγκρίνομαι!

Φοβάμαι!

Χάνομαι μέσα σε σκέψεις... μέσα σε ανασφάλειες.

Δεν είναι η μοναξιά... δεν είναι η μοναξιά... Είναι η απουσία συναισθημάτων. Όχι η δική σου απουσία...

Είναι η αγάπη μου για σενα που ξοδεύεται μέσα σε στενά όρια και ταλανίζεται απο γυναίκα σε γυναίκα. Σαν παλιό ρολόι χτυπάει σταθερά και αργά ... ακατάπαυστα... μα που και που χάνει ένα λεπτό... δύο λεπτά...

Λίγη απο τη ζωή... λίγη απο την αγάπη.

Φοβάμαι!

Δεν θέλω να αδειάσει η αγάπη μου για σενα.

Δεν υπάρχει πιο κενό συναίασθημα απο αυτό... το συναίσθημα της «μη αγάπης»...

Κενό!

Λόγια...

Δεν έχω άλλες λέξεις. Τί να σου πώ πια που να μην στο έχω ξαναπεί;

Όλα χιλιοειπωμένα, μουχλιασμένα και άδεια στέκουν μπροστά μου ακόμα μια φορά και με κοιτούν με θυμωμένα και κλαμμένα μάτια.

Ποιά δικαίωση ζητάς; Ποια οφειλή παλιά να εξοφλήσεις;

Δεν καταλαβαίνω τι ζητάς...

Τα παραμύθια είναι πολύ επικίνδυνα

Το κακό με τα παραμύθια είναι οτι τα ζείς μόνος σου.

Οι άλλοι δεν είναι εκεί, είναι στη ζωή τους.

Και ξυπνάς μια μέρα και συνειδητοποιείς οτι είσαι μόνη σου.

Χτίζεις όλο το βράδυ παλάτια και έρωτες μα το πρωί γίνονται στάχτη μπροστά στα μάτια σου.

Τα παραμύθια είναι μοναχικά... Δεν χωράνε πάνω απο έναν τη φορά....

Κι αν κάποτε βρεθείς στην ευτυχή θέση να συναντηθείς με κάποιον που ονειρεύται το ίδιο παραμύθι με σενα, την ίδια στιγμή, μπορεί και να γίνει πραγματικότητα.

Μείνε!

Κρατησε με σαν να με γεννούσες
σαν ωκεανός που αναζητούσες
όπως ο ουρανός τον άσωτό του γιο

Κράτα με κι αρχίζει ο κοσμός τώρα
κράτα με που πέθανα σαν χώρα
Κράτησέ με σαν να ζήλευες ξανά

Μείνε για να αντέξω τον χρόνο πριν με γκρεμίσει
Μόνο εσένα θέλω ένα δρόμο να μου χαρίσεις
Είναι ριζωμένος ο φόβος μου σαν νυχτα βαθειά
Γίνε γύρω απ' το πρόσωπό μου ζεστή αμμουδιά

Κράτα με λες κι ηρθά από τ' αστέρια
κράτα με κι ας έχω αίμα στα χέρια
Αγάπησε τα λάθη που θα κάνω πριν χαθώ

Κι από την αρχή ζωγράφισέ με
σαν τις τύψεις σου αγκάλιασέ με
Όσο το κορμί ρίχνει σκιά θα σου δωθώ

Μείνε για να αντέξω τον χρόνο πριν με γκρεμίσει
Μόνο εσένα θέλω ένα δρόμο να μου χαρίσεις
Είναι ριζωμένος ο φόβος μου σαν νυχτα βαθειά
Γίνε γύρω απ' το πρόσωπό μου ζεστή αμμουδιά

Κράτα με σαν όρκο ξεχασμένο
σαν ένα τριαντάφυλλο σπασμένο
Θέλω μόνο στο φιλί σου να πλυθώ

Χρήστος Θηβαίος

Λίγο όνειρο ακόμα

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ!!

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω
ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη απλώς με προειδοποιούσαν
να μη ζω ενάντια στην αλήθεια της ζωής μου.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε

ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ


Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα
σε τι δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος, όταν του επέβαλα τις επιθυμίες μου.
Και όταν μάλιστα δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή και ούτε ήταν
έτοιμος ο άνθρωπός, ακόμα και αν αυτός ήμουν εγώ.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε


ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ




Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ
για μια άλλη ζωή και έβλεπα γύρω μου ότι τα πάντα μου
έλεγαν να μεγαλώσω.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε

ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα
ότι σε κάθε περίσταση ήμουν στο κατάλληλο μέρος
και πάντα στην κατάλληλη στιγμή.
Αυτό με έκανε να γαληνέψω.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε

ΑΛΗΘΕΙΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα
να στερούμαι τον ελεύθερο μου χρόνο και
κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον.
Σήμερα κάνω μόνο ότι μου αρέσει και με γεμίζει χαρά,
ότι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά.
Με το δικό μου τρόπο και με τους δικούς μου ρυθμούς.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε

ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, απελευθερώθηκα
από ότι δεν ήταν υγιεινό για μένα.
Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και
οτιδήποτε με απομάκρυνε από τον εαυτό μου.
Παλαιά αυτό το έλεγα «υγιή εγωισμό».
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε

ΑΓΑΠΗ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα
να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλα πολύ λιγότερο.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε

ΑΠΛΟΤΗΤΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, αρνήθηκα να συνεχίσω
να ζω στο παρελθόν μου και να ανησυχώ για το μέλλον μου.
Τώρα ζω κάθε μέρα την κάθε στιγμή
που ξέρω ότι ΟΛΑ συμβαίνουν.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε

ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, συνειδητοποίησα
ότι, οι σκέψεις μου με έκαναν ένα άτομο μίζερο και άρρωστο.
Όταν επικαλέστηκα τη δύναμη της καρδιά μου
η λογική μου βρήκε ένα πολύτιμο σύμμαχο.
Σήμερα αυτό το λέω

ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι, δεν
πρέπει να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις
και οποιαδήποτε προβλήματα αντιμετωπίζουμε
με τον εαυτό μας ή με τους άλλους.
αυτό το λέμε

ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ

Ξέρω ότι από τις εκρήξεις στο Σύμπαν γεννιούνται νέα αστέρια.
Σήμερα ξέρω ότι,

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ.



ΤΣΑΡΛΙ ΤΣΑΠΛΙΝ
Ομιλία στα 70στά γενέθλια του..
Γεννήθηκε στις 16 Απριλίου 1889 στο Walworth μια γειτονιά του Λονδίνου και πέθανε στις 25 Δεκεμβρίου 1977 στην Ελβετία

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Η΄ΦΑΝΤΑΣΙΑ?

Μερικές φορές ξυπνάω το πρωί και ανρρωτιέμαι πού βρίσκομαι. Είμαι ακόμα στα μονοπάτια του ονείρου που έσπασε απότομα στον ήχο του ξυπνητηριού?

Ανοίγω τα μάτια μου και πάω στο μπάνιο παραπατώντας.

Ανοίγω το νερό... παγωμένο! Θα περιμένω λίγο να ζεσταθεί... Κλείνω για ένα λεπτό τα μάτια μου και ξαφνικά πετάγομαι στους καταράκτες του Νιαγάρα.

Ο άντρας μου φωνάζει απο μέσα... «εεεεε κλείσε τη βρύση! Οικονομία!!!!»

Ξυπνάω απότομα στην ησυχία του σπιτιού μου. Πέρασε η ώρα πάλι και πρέπει να τρέχω να προλάβω το λεωφορείο.

Πλένομαι στα γρήγορα, βάφομαι, χτενίζομαι και βγαίνω στο δρόμο. Ξαφνικά νοιώθω κάτι κρύο στα πόδια μου!

Ξέχασα να βάλω παπούτσια!!!

Τρέχω πάλι μέσα και φοράω τα δερμάτινα μποτάκια μου. Κοιτάω ακόμα μια φορά τα πόδια μου να βεβαιωθώ οτι είναι εκεί και δεν βγήκα πάλι έξω με τις κάλτσες και παίρνω τα κλειδιά.

Μπαίνω στο λεωφορείο, αφου έκανα ένα ξεγυρισμένο σπριντ για να το φτάσω και σφηνώνω τον το πόδι μου ανάμεσα στους δεκάδες συνεπιβάτες για να μην πέσω έξω όταν ανοίξουν οι πόρτες. Ξανακοιτάζω τα πόδια μου, «οκ, φοράω παπούτσια. Και παντελόνι. Και μπλούζα» Ελέγχω το κινητό να δω αν είναι στη θέση του και μετά το πορτοφόλι και μετά πάλι το κινητό...

Φτάνω στη δουλειά καθυστερημένη όπως πάντα και ο εργοδότης μου είναι εκεί, με το ρολόι στο χέρι να φωνάζει πριν ακόμα φτάσω σε ακτίνα ηχητικής βολής.

«Καθε μέρα το ίδιο βιολί! Και τί νομίζεις οτι είμαστε? Ξενοδοχείο? Καποια μέρα θα είναι η τελευταία που τα ανέχομαι αυτά και θα δείς εσύ... μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα...» Δεν ακούω τίποτα... Εκείνος μιλάει κι εγώ ονειρεύμαι τους καταράχτες του Νιαγάρα.

Μερικές φορές αναρρωτιέμαι... Αυτή είναι η πραγματική μας ζωή;

Αχ, πόσο θα ήθελα οι καταράκτες να είναι πραγματικότητα, κι αυτό το ηλίθιο γραφείο μόνο ένα όνειρο!!!

Κάποιος να με ξυπνήσει!!!!!!!

Κάθε που έρχεται η άνοιξη, κλαίω...

Τώρα όμως βράδιασε. Ας κλείσουμε την πόρτα κι ας κατεβάσουμετις κουρτίνες γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών.

Τι κάναμε στη ζωή μας; Ποιοι είμαστε; Γιατί εσύ κι όχι εγώ;

Καιρό τώρα δεν χτύπησε κανείς την πόρτα μας κι ο ταχυδρόμος έχει αιώνες να φανεί. Α, πόσα γράμματα, πόσα ποιήματα που τα πήρε ο άνεμος του Νοεμβρίου.

Κι αν έχασα τη ζωή μου την έχασα για πράγματα ασήμαντα: μια λέξη ή ένα κλειδί, ένα χτες ή ένα αύριο

όμως οι νύχτες μου έχουν πάντα ένα άρωμα βιολέτας γιατί θυμάμαι. Πόσοι φίλοι που έφυγαν χωρίς ν’ αφήσουν διεύθυνση, πόσα λόγια χωρίς ανταπόκριση κι η μουσική σκέφτομαι είναι η θλίψη εκείνων που δεν πρόφτασαν ν’αγαπήσουν.
Ώσπου στο τέλος δεν μένει παρά μια θολή ανάμνηση από το παρελθον (πότε ζήσαμε;) και κάθε που έρχεται η άνοιξη κλαίω γιατί σε λίγο θα φύγουμε και κανείς δεν θα μας θυμηθεί.

"Άνεμος του Νοεμβρίου" - Τάσος Λειβαδίτης

Ανάγκη να σε πάρω εγώ

Ανάγκη να σε πάρω εγώ
που έτσι σε παρατήσανε
μονάχο κι έρμο κι ορφανό
παιδάκι μου, πώς σε πονώ.

Το ρούχο το μεταξωτό
μες στο ποτάμι το 'ριξα
φτωχά κουρέλια σου φορώ
παιδάκι μου, πώς σ' αγαπώ.

Δρόμο σε πήγα, δρόμο μακρινό
νυχτόμερα βαδίζοντας
πείνασα και ματώθηκα
μα να σ' αφήσω δεν μπορώ.

Σε μαύρες μέρες και σκληρές
πλένω σε και βαφτίζω σε
μες στο κατάψυχρο νερό
μην κλαις και μου πικραίνεσαι.

Στίχοι: Μπέρτολτ Μπρέχτ & Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Προσευχή

"Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ και δεν γίνεται να κάνω αλλιώς.
Πάλεψα και δε γίνεται να ξεριζώσω μιαν αγάπη ριζωμένη,
όπως δε γίνεται να φυτέψεις με τη βία στην καρδιά έναν έρωτα.
Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ και δεν γίνεται να κάνω αλλιώς.
Για αυτό δώσε μου τη δύναμη να τον αγαπώ έτσι όπως κανείς δεν με έχει διδάξει:
Να τον αγαπώ χωρίς προσδοκία, χωρίς απαίτηση, χωρίς σύγκριση, χωρίς παζάρι, χωρίς γκρίνια, χωρίς οργή, χωρίς αδημονία.
Να τον αγαπώ και να μην τον κατασκοπεύω,να μην τον εκβιάζω, να μη προσπαθώ να με θαυμάσει,να μη προσπαθώ να με λυπηθεί.
Να αποζητώ το καλό του όσο και το δικό μου καλό,και να μη θυμώνω όταν αυτά τα δύο δε συμπίπτουν.
Να αντέχω να περιμένω, να αντέχω να μη μοιάζει με ίνδαλμά μου,να αντέχω να μου ανατρέπει τα όνειρά μου.
Να δέχομαι να μη με καταλαβαίνει έτσι όπως το εννοώ εγώ.
Να δέχομαι να μη τον καταλαβαίνω έτσι όπως το εννοώ εγώ.
Να τον χαίρομαι περισσότερο από όσο του παραπονιέμαι,να τον χαίρομαι χωρίς να τον διορθώνω.
Να τον θαυμάζω χωρίς να υπολογίζω πως θα τον κακομάθω.
Να γίνομαι περισσότερο σπλαχνική παρά δίκαιη.Να μη του φωνάξω ποτέ πως μετάνιωσα.Μεγαλοδύναμε φώτισέ με με την αγάπη την ελεύθερη, την αγάπη την σταυρωμένη.Να δραπετεύσω από την δυναστεία του έρωτά μου,από την αλαζονεία της γνώμης μου, από την ζητιανιά του κορμιού.
Να κάνω καρτερία στην απόρριψη, υπακοή σε αυτό που δεν καταλαβαίνω.Να λυγίζω στην άγνοια και την αδυναμία μου.
Να τον κερδίσω μονάχα αγαπώντας τον.Απλά και αληθινά.Απλά και ήσυχα.Αφού η αγάπη η καθαρή είναι πάντα, πάντα αμοιβαία".

(Μάρω Βαμβουνάκη)

Πρωινό Τσιγάρο

Μητέρα

Πες μου μαμά...

Όταν ήμουν μωρό και με κρατούσες στην αγκαλιά σου, είχες φανταστεί ποτέ πως χρόνια μετά καμιά αγκαλιά δεν θα υπάρχει να με κρατήσει;

Πες μου μαμά...

Όταν με κοιτούσες να κοιμάμαι στην κούνια μου, είχες σκεφτεί ποτέ πως κάποτε θα μεγαλώσω και θα φύγω;

Είχες σκεφτεί ποτέ οτι μπορεί να κρυώνω, να κλαίω, να πληγώνομαι;

Είχες σκεφτεί ποτέ τί θα κάνω χωρίς εσένα να με προσέχεις;

Μεγάλωσα μαμά... Και επιβίωσα... Και αγόρασα παλτό για να μην κρυώνω και προσέχω...

Προσέχω να μην τρέχω, να μην πέφτω... να μην πληγώνομαι.

Φοβάμαι μαμά! Φοβάμαι να πετάξω... Φοβάμαι να ονειρευτώ...

Φοβάμαι να εμπιστευτώ κάποιον! Φοβάμαι να κρατηθώ απο το χέρι του και να αφεθώ στην αγκαλιά του. Φοβάμαι. Μ’ακούς;

Πού είσαι μαμά;

Κοντά σου δεν φοβάμαι. Εσύ είσαι πάντα εκεί για μένα... Εσύ δεν αποφεύγεις τις δεσμέυσεις και τις υποχρεώσεις... Μ’αγαπάς...

Αυτή η αγάπη η δική σου δεν υπάρχει αλλού πουθενά! Αυτή η αγάπη είναι το μόνο πράγμα που εμπιστέυομαι στον κόσμο! Το μόνο πράγμα που δεν φοβάμαι!

Μαμά... Κανείς δεν αγαπάει πια ειλικρινά... αγνά... αληθινά...

Ακούς μαμά;

Κανείς δεν δίνεται γιατί όλοι φοβούνται! Φεύγουν πριν προλάβουν να δώσουν για να μην πληγωθούν. Παίρνουν όσα μπορούν και μετά τρέχουν μακριά. Για να επιβιώσουν μαμά...

Όλοι είναι περαστικοί. Κανένας δεν τόλμησε να μπεί στη ζωή μου και να μείνει. Δεν ξέρω αν φταίω εγώ.. Δεν ξέρω αν φταίνε εκείνοι...

Μου λείπεις μαμά... Μου λείπεις!!!

complications...

Το θεμα ειναι τωρα τι λες !

"Το θεμα ειναι τωρα τι λες

Καλα φαγαμε καλα ηπιαμε

Καλα τη φεραμε τη ζωη μας ως εδω

Μικροζημιες και μικροκερδη συνοψιζοντας

Το θεμα ειναι τ ω ρ α τι λες.


Στο παιδι μου

Στο παιδι μου δεν αρεσαν ποτε τα παραμυθια

Και του μιλουσανε για Δρακους και για το πιστο σκυλι

Για τα ταξιδια της πενταμορφης και για τον αγριο λυκο

Μα στο παιδι δεν αρεσαν ποτε τα παραμυθια

Τωρα, τα βραδια, καθομαι και του μιλω

Λεω το σκυλο σκυλο, το λυκο λυκο, το σκοταδι σκοταδι,

Του δειχνω με το χερι τους κακους, του μαθαινω

ονοματα σαν προσευχες, του τραγουδω τους νεκρους μας,

Α, φτανει πια!

Πρεπει να λεμε την αληθεια στα παιδια."

Κοκκινο το χρωμα του ερωτα... κοκκινο και το χρωμα του θανάτου....

Κοκκινο το χρωμα του ερωτα... κοκκινο και το χρωμα του θανάτου....

Αγάπη σε μένα...

ΕΛΠΙΖΩ!!

Και δεν θα πάψω ποτέ να ελπίζω.

ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ!!

Και όσο μάυρη κι αν είναι η ζωή μου, εγώ πάντα θα χρωματίζω πουλιά στα παραθύρια... πουλιά έτοιμα να πετάξουν.

ΖΩ!!

Και μαζί σου και χωρίς εσένα. Ζώ για σενα!

ΥΠΑΡΧΩ!!

Μέσα στις λέξεις μου, μέσα στα όνειρά μου. Υπάρχω γιατί με αγάπησες. Υπάρχω γιατί σε αγάπησα... Άφησα τα χνάρια μου στην ψυχή σου. Κι αν αύριο πάψω να υπάρχω με τη μορφή που τώρα με αναγνωρίζεις, τα χνάρια μου θα είναι για πάντα στην ψυχή σου...

ΑΓΑΠΑΩ!!

Γιατί ξέρω ... Γιατί μπορώ... Γιατί οι ελπίδες μου, τα όνειρά μου, η ζωή, ολόκληρη η ύπαρξή μου... τρέφονται απο την αγάπη...

Αρμονία

Άγγιγματα...

Άγγιξέ με...

Χρειάζομαι ένα χάδι... Κάποιον να αγκαλιάσει την ψυχή μου και να τη ζεστάνει...

Άγγιξέ με...

Χρειάζομαι ένα χάδι σου που να τρυπάει το δέρμα και να φτάνει στην καρδιά μου.

Μπορείς;

14 Φεβρουαρίου. Του Αγίου Έρωτα...

Τι περιμένουμε να γίνει σήμερα;

Τα ζευγάρια γιορτάζουν...

ΟΧΙ!

Τα ζευγάρια δεν πληρούν τις προυποθέσεις μόνο επειδή ειναι ζευγάρια.

Για να γιορτάζεις σήμερα πρέπει να είσαι ερωτευμένος.

Και πώς να πείς στην κοπέλα σου... «ξέρεις μωρό μου... σήμερα δεν σου έφερα λουλούδια γιατί εγώ δεν είμαι πια ερωτευμένος μαζί σου»...

Μάλλον είναι προτιμότερο κάτι του στυλ «εγώ δεν πιστεύω σε αυτές τις εμπορικές γιορτές. Οι ερωτευμένοι γιορτάζουν κάθε μέρα!»

Έτσι γλιτώνεις τα μούτρα και τις εξηγήσεις του γιατί δεν είσαι πια ερωτευμένος και για το αν εχεις βρεί άλλη/άλλο κτλ.

Ο έρωτας περνάει.

Έτσι δεν λένε όλοι; Ο έρωτας περνάει... Έχει ημερομηνία λήξης... Τελειώνει... εξατμίζεται...

Έτσι δεν λένε όλοι;

Άρα έτσι πρέπει να είναι...

Λοιπόν... τί να γιορτάσουμε απόψε; Ένα πρόσκαιρο δυσέυρετο συναίσθημα με ημερομηνία λήξεως;

Να γιορτάσουμε δίνοντας λουλούδια τα οποία θα πεθάνουν μετά απο μερικές μέρες όπως ακριβώς και ο λόγος για τον οποίο τα αγοράσαμε...

Εμείς σήμερα δεν γιορτάζουμε έτσι γενικά και απροσδιόριστα τη σχέση μας... τον έρωτα...

Γιορτάζουμε όλες τις φορές που ερωτευτήκαμε. Γιορτάζουμε όλες εκείνες τις στιγμές που κάναμε έρωτα με κάποιον και έμειναν χαραγμένες στη μνήμη μας. Γιορτάζουμε το πρώτο φιλί που ερωτευμένοι/νες δώσαμε και πιθανότατα πληρώσαμε. Γιορτάζουμε την δεκαετή σχέση μας με την οποία δεν είμαστε πια ερωτευμένοι αλλά αγαπάμε και παλεύουμε και προσπαθούμε να κρατήσουμε ζωντανή. Γιορτάζουμε όλα αυτά που στη ζωή μας αξίζουνε ...

Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω!

Σε παίζουνε στα ζάρια και σε χάνουν

κάθε μέρα εδώ πέρα

και σβήνουνε τα ίχνη της αυγής

τα μεσημέρια τα ξεφτέρια

και κλέβουνε απ' τις αυλές

παλιά χαμόγελα γλυκά

κι οι δρόμοι γίνανε χλωμοί

κι η μοναξιά τόσο πυκνή

που δεν μπορείς να περπατήσεις

Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω

κι αν με γυρέψετε είμαι ακόμα στην αλάνα

ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω

μη με μαζεύεις απ' το δρόμο ακόμα μάνα

Με σπρώχνουν οι καιροί σε μέρη ξένα

από σένα κι από μένα

μα εγώ έχω μάθει αλλιώς

σ' ένα χορό που σπάει τη πέτρα

έξω απ' τα μέτρα

στα μάτια σου πιστεύω μόνο

και στην τρέλα την παλιά

μα εδώ στην ώρα των φιλιών σ'το λέω καθαρά

δεν κάνω πίσω ούτε ένα βήμα

Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω

κι αν με γυρέψετε είμαι ακόμα στην αλάνα

ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω

μη με μαζεύεις απ' το δρόμο ακόμα μάνα

Φοβάμαι... και Ελπίζω...

Φοβάμαι όλα αυτά που περνάνε...
Τα συναισθήματα που ξεθωριάζουν...
Τους ανθρώπους που διακριτικά ξεμακραίνουν...

Φοβαμαι τη ζωή που κυλάει
Τόσο γρήγρορα!
Όλα όσα χάνονται...

Φοβάμαι πως τα χρόνια περνάνε άδεια...

Φοβάμαι πως δεν θα μπορέσω ποτέ να "γεμίσω" το χρόνο...

Φοβάμαι την ώρα που δεν θα μ’αγαπάς πια...
Φοβάμαι τη στιγμή που θα κοιτώ τα μάτια σου
και θα βλέπω κενό...

Φοβάμαι...

Ελπίζω...

Ελπίζω πως τα χρόνια που θα 'ρθουν θα φέρουν γνώση,

όχι απόγνωση...

Ελπίζω πως θα μάθω να μην προκαλώ τόσο πόνο στον εαυτό μου

και στους άλλους...

Ελπίζω πως θα μείνουμε ερωτευμένοι για πάντα!
Ελπίζω πως ποτέ δεν θα πάψει η καρδιά μου
να σκιρτάει στο άγγιγμά σου.!

Ελπίζω πως κάποτε θα με αφήσεις να μπώ στη ζωή σου...

Ελπίζω πως ποτέ δεν θα δείς άδειο το βλέμμα μου...
Ελπίζω!
Κι ας φοβάμαι...

Ξέρεις κάτι;
Δεν θα μπορούσε αν είναι καλύτερα. Δεν θα μπορούσα να σε αγαπάω περισσότερο. Όσα νοιώθω δίπλα σου είναι τέλεια.
Τι κι αν ο κόσμος μας βάζει δύσκολα μερικές φορες;
Εγώ σ’ αγαπάω τόοοοοοοσοοοοοοο οσό δεν αγάπησα ποτέ κανένα.
Δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερα.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 1948

Κρατῶ λουλοῦδι μᾶλλον.
Παράξενο.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασε κῆπος κάποτε.

Στὸ ἄλλο χέρι
κρατῶ πέτρα.
Μὲ χάρη καὶ ἔπαρση.
Ὑπόνοια καμιὰ
ὅτι προειδοποιοῦμαι γι᾿ ἀλλοιώσεις,
προγεύομαι ἄμυνες.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασε ἄγνοια κάποτε.΄

Χαμογελῶ.
Ἡ καμπύλη του χαμόγελου,
τὸ κοῖλο αὐτῆς τῆς διαθέσεως,
μοιάζει μὲ τόξο καλὰ τεντωμένο,
ἕτοιμο.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασε στόχος κάποτε.
Καὶ προδιάθεση νίκης.

Τὸ βλέμμα βυθισμένο
στὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα:
τὸν ἀπαγορευμένο καρπὸ
τῆς προσδοκίας γεύεται.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασε πίστη κάποτε.

Ἡ σκιά μου, παιχνίδι τοῦ ἥλιου μόνο.
Φοράει στολὴ δισταγμοῦ.
Δὲν ἔχει ἀκόμα προφθάσει νὰ εἶναι
σύντροφός μου ἢ καταδότης.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασ᾿ ἐπάρκεια κάποτε.

Σὺ δὲν φαίνεσαι.
Ὅμως γιὰ νὰ ὑπάρχει γκρεμὸς στὸ τοπίο,
γιὰ νά ῾χω σταθεῖ στὴν ἄκρη του
κρατώντας λουλούδι
καὶ χαμογελώντας,
θὰ πεῖ πὼς ὅπου νά ῾ναι ἔρχεσαι.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
ζωὴ πέρασες κάποτε.

(Κική Δημουλά)

Ήθελα να σου πώ...

Ήθελα να σου πώ μα δέν μπόρεσα...
Πως μες τα χέρια σου νοιώθω τα θεριά της ζωής μου να ηρεμούν... τα τέρατα μοιάζουν κερένια και οι φόβοι μου λιωνουν πάνω στο ζεστό σου στήθος.
Ήθελα να σου πώ πως η απουσία σου είναι ο χειρότερός μου εφιάλτης.
Πως μια μέρα χωρίς να δώ τα μάτια σου μοιάζει αιώνας... Πως οι νύχτες που δεν μυρίζω την ανάσα σου είναι ατέλειωτες.
Ήθελα να σου πώ κι άλλα...
Πόσο σε αγαπάω... Πόσο σε αγαπάω κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε δευτερόλεπτο...
Αχ, πόσα ήθελα να σου πω...

Χτίζεις, χτίζεις , χτίζεις... όλη σου τη ζωή χτίζεις... και σε μια μικρή στιγμούλα... ανεπαίσθητη... περνάει ένας δυνατός άνεμος και στα γκρεμίζει όλα!

Το δικό μου το πολύ πως να χωρέσει στο δικό σου το λίγο!

"...Το δικό μου το πολύ πως να χωρέσει στο δικό σου το λίγο! Κι οι δυο μας δυσανασχετούσαμε δικαιολογημένα.

Όμως μέσα σ' αυτό το λίγο σου, σ' αυτό το περιορισμένο σου, είχα την κακοτυχία να διακρίνω σκιές περαστικές που με πυρπόλησαν. Σκιές του απέραντου. Αυτό που δεν έλεγχες, αυτό που δεν γνώριζες, προσπερνούσε από μια σου έκφραση, από μια σου χειρονομία τυχαία και με καθήλωνε.

Δεν περιγράφεται η ματιά, η κίνηση, ο ήχος.

Ό,τι κι αν σου πω δεν θα σου μεταδώσω αυτό που μ' έκανε να σε θέλω έτσι. Το απέραντο είναι άπιαστο, απερίγραπτο, ακαθόριστο. Χιλιάδες να λέω εναντίον σου αμέσως θα παραλύσουν μπροστά στη γρήγορη κίνηση του χεριού σου μόλις σηκωθεί για να φτάσει στα χείλη σου και να δαγκώσεις το μικρό σου νυχάκι σμίγοντας τα φρύδια σα να σκέφτεσαι κάτι δύσκολο.

Για μια τέτοια κίνηση, κάποιες ώρες, ένιωθα έτοιμος και τη ζωή μου να δώσω.

Για μια τέτοια κίνηση!

Σαν σινιάλο άλλων κόσμων ερχόταν προς εμένα κι ανέτρεπε όσα σου καταμαρτυρούσα. Από κατήγορο με μετέτρεπε σε ζητιάνο σου!

Για μια τέτοια κίνηση!

Δεν θα απορήσω ποτέ ξανά για το τι είναι εκείνο που αλυσοδένει ένα ζευγάρι. Δεν φαίνεται αυτό που αλυσοδένει. Εμείς οι απ' έξω δεν βλέπουμε τίποτα όμως ένας άντρας κανείς δεν ξέρει τι σινιάλα δέχεται από το βλέμμα μια γυναίκας, απ' την ανάσα της, από το γέλιο της, από την πιο ανεπαίσθητη χειρονομία της, από το άρωμά της..."

Παραμύθια και πραγματικότητες

Άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε με αγωνία έξω απο το παράθυρο, η στέγη της εκκλησίτσας απένατυ ήταν γεμάτη χιόνια. Πολύ το χάρηκε!

Όταν χτές το βράδυ ο Αλέξανδρος την ξύπνησε για να της πεί οτι χιονίζει πάλι, κοιμήθηκε ευχόμενη να είναι μικρή η νύχτα και όταν σηκωθεί το χιόνι να την περιμένει απλωμένο σαν χαλί έξω απο το σπίτι.

....

Του έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο και σηκώθηκε να φτιάξει πρωινό. Τιτίβιζε σαν πουλάκι ευτυχισμένο ανάνμεσα στο φερσκοψημένο ψωμί, το νερό που βράζει και τα αυγά που του ετοίμαζε κάθε πρωί.

Βάζει στο τραπέζι το πρωινό του παραμερίζοντας λίγο την εφημερίδα του για να του δείξει πού βρίσκεται το πιάτο και πάει πίσω στην κουζίνα να φτιάξει τον καφέ της. Εκείνος πρίν καλά καλά βράσει το νερό έχει ήδη φάει και αφοσιωμένος στην εφημερίδα του της ζητάει ένα ποτήρι νερό.

«Πάλι μόνη μου θα φάω», σκέφτεται... αλλά σήμερα τίποτα δεν μπορεί να της χαλάσει τη διάθεση! Έξω είναι όλα άσπρα και την περιμένουν...

Τόσα χρόνια μαζί με τον Αλέξανδρο, έχει συνηθίσει.

Ανοίγει το βιβλίο της και χάνεται στις περιγραφές της Αλκυόνης Παπαδάκη. Εκεί, μέσα στις σελίδες της, πάνω απο τον αχνιστό καφέ, ονειρεύεται και τη δική της ζωή. Τον έρωτα που δεν τελειώνει, τα ηλιόλουστα χιονισμένα πρωινά δίπλα στο τζάκι, τα καλοκαίρια κάτω απο τα δέντρα της αυλής στο χωριό...

Πάντα μαζί με τον Αλέξανδρο. Βασιλιάς σε όλα της τα όνειρα.

Κι ας τρώει το πρωινό του μοναχός πρίν προλάβει εκείνη να καθίσει στο τραπέζι.

Πρέπει να φύγω

Παραδίδομαι μέρα με τη μέρα σε μία ανύπαρκτη πραγματικότητα και σε ένα μέλλον που δεν θα έρθει. Καταπατώ τους κανόνες του παιχνιδιού μου ξέρωντας πως αυτός είναι ο μόνος σίγουρος τρόπος να χάσω!

Είναι ώρα να φύγω...

Είναι ώρα να κλείσω την πόρτα και να πάω παρακάτω.

Κι όμως... Κάτι με κρατάει σε αυτή την αυτοκαταστροφική βόλτα μαζί σου και με βυθίζει στην απόγνωση λεπτό το λεπτό όλο και περισσότερο.

Θέλω να φωνάξω και μου κλείνεις το στόμα με φιλιά...

Μόλις αποκοιμηθώ στην αγκαλιά σου θα ανοίξεις την πόρτα και θα φύγεις!

Μακριά σου...

Ήθελα να περάσω την πρωτοχρονιά μαζί σου.

Ήθελα να είσαι ο πρώτος που θα αγκαλιάσω και θα φιλήσω το 2010.

Ήθελα να ξεκινήσω μαζί σου... Να τελειώσω μαζί σου... Και όλα τα ενδιάμεσα μαζί σου.

Εσύ θες να μείνεις μερικές μέρες μόνος...

Πώς μπορώ να μην το δεχτώ;

Πώς μπορώ να σου κρατήσω κακία που η αγάπη σου είναι διαφορετική απο τη δική μου.... που θες λίγο χώρο...

Μα...

Αυτός ο κόμπος στο στήθος... Αυτό το δάκρυ έτοιμο να κυλήσει... Η αμφιβολλία... Ο φόβος... Σε χάνω! Μου φεύγεις....