Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Απόψε η αγάπη τούτη με πνίγει...


Μια μεγάλη, βαριά σιωπή αναμεσά μας...

Κάθεται στο στήθος μου και δεν μπορώ να ανασάνω. Κάνω να τη διώξω, μα δεν έχω δύναμη...

Ο δυνατός ήσουν πάντα εσύ. Εγώ απλά κολούσα τα κομματάκια...

Φοβάμαι να σε αφήσω μόνο σου. Δεν θέλω να σε αφήσω απροστάτευτο... κι ας ήσουν πάντα εσύ ο δυνατός...

Εκείνο το φιλί στο μέτωπο ήταν για να σου πάρω τις εγνοιες. Τώρα ποιος θα στο δίνει;

Αχ, και να ξερες...

Αχ και να ξερες πόση αγάπη ακόμα σου χρωστώ...

Απόψε η αγάπη τούτη με πνίγει... Τί να γίνεται άραγε η αγάπη οταν δεν έχει πια παραλήπτη;

Κόμπος στο λαιμό... Μια θηλιά που αγωνιώ να λύσω...

Και στους κόμπους εσύ ήσουν ο καλός...

Η σιωπή στο στήθος μου... η θηλιά στο λαιμό...

Τουλάχιστον ξερω πως σ’αγάπησα αληθινά... πολύ!!

Σ’αγαπάω ακόμα.

Μακάρι να βρείς μια άλλη αγάπη να σου ακουμπάει φιλιά στο μέτωπο και να παίρνει τις σκοτούρες μακριά...

Μακάρι να είσαι ευτυχισμένος μακριά μου, αφού κοντά μου δεν κατάφερα ποτέ να σε κάνω...

Μακάρι να μπορούσες να πάρεις τη θηλιά ... και το βάρος... Και να με αφήσεις άδεια...

1 σχόλιο:

#lockheart# είπε...

γραφεις υπεροχα!
γτ σταματησες να δημιουργεις με τη πενα της ψυχης σου;