Κι αν δεν σε γνώριζα ποτέ, θα ήμουν αλλιώτικος άνθρωπος;

Εσύ δεν το ξέρεις, αλλά, έχεις επηρρεάσει πολύ τη ζωή μου. Θετικά και αρνητικά, μα δεν είναι μόνο δική σου η ευθύνη. Υποχρεώσεις και ακατανόητες συνδέσεις χωρίς αρχή και χωρίς τέλος. Μάλλον σα να σε ήξερα απο πάντα μοιάζει. Και θα σε ξέρω για πάντα! Κι εσύ... Κι εσύ θα κοιτάς πού και πού πίσω και θα είμαι εκεί. Να στοιχειώνω ευτυχισμένες σου στιγμές. Όχι, δεν το θέλω... Δεν το κάνω επίτηδες.

Δεν είδες καθαρά, είναι κι αυτό το παραμορφωτικό γυαλί της αμφιβολίας και της ανασφάλειας που δεν επιτρέπει να δεις τα πάντα. Ίσως ασπίδα προστασίας θα έπρεπε να το πώ. Μαζί με τα άσχημα που κρύβει, πάνε και μερικά καλά χαμένα. Μα τη σημασία έχει τελικά;

Κι αν δεν σε γνώριζα ποτέ, θα ήμουν αλλιώτικος άνθρωπος; Θα είχα πάρει διαφορετικούς δρόμους; Ή μήπως τα στενάκια θα με οδηγούσαν πάλι εδώ... ωσάν παλιά οφειλή να με τραβάει να φτάσω στο νησί θέλοντας και μη...

Δεν ξέρω...

Δεν ξέρεις ούτε εσύ.

Απολογισμοί

Πού και πού κάνω έναν απολογισμό...
Κάτι σαν απογραφή, μόνο που δεν συνοδεύεται απαραίτητα απο τη λήξη του οικονομικού έτους.
Απόψε σκέφτομαι τον χειμώνα που πέρασε. Δεν είναι που κάνει κρύο, μάλλον το αντίθετο. Δεν είναι που μου λείπει ο χειμώνας... Μάλλον το αντίθετο...
Πόσα λόγια πήγαν χαμένα... Πόσα πρόσωπα με κοίταξαν και δεν είδαν... εμένα... Πόσα πρόσωπα κοίταξα και δεν κατάφερα να τα δώ εγώ αληθινά.
Τύψεις... Ειχα μερικές...
Αγάπη... Ατέλειωτη!
Μίση... Ποτέ! Ούτε φέτος ούτε πέρυσι...
Ο Μανώλης μου λέει πάντα οτι τα άτομα που αγαπάνε με πάθος, μισούν με πάθος! Τα ακραία συναισθήματα είναι για ανθρώπους που μπορούν να ζούν στα άκρα. Εγώ πάλι δεν τα κατάφερα ακόμα να μισήσω κανέναν... Ίσως στο μέλλον... Ποιος ξέρει;
Απουσίες... Ναι, είχα μερικές. Μία παντοτινή...
Παρουσίες... Ναι, είχα κι απο αυτές... Λίγες... Αρκετές υποθέτω...
Φίλοι... Γνωστοί....
Οικογένεια... Ευτυχώς!!
Ο δρόμος έξω έχει πορτοκαλί αποχρώσεις απο τα φώτα. Οι άνθρωποι περπατάνε γρήγορα γιατί έπιασε ψύχρα.
Κι εγώ τόσα χρόνια τώρα περπατάω στα βηματά τους. Τις ίδιες διαδρομές ξανά και ξανά. Πηγαίνοντας κάπου... Γυρίζοντας απο κάπου...
Πέρασαν πολλά χρόνια. Και ήρθε επιτέλους η ώρα να μετρήσω ανάποδα τον χρόνο. Να μετρήσω ανάποδα, τα βήματα της επιστροφής.
Δεν λυπάμαι...
Κι αν στο δρόμο έχασα ανθρώπους, δεν λυπάμαι... Πήγα μακριά, μα κρατάω τα κλειδιά σφιχτά στα χέρια μου και θα ξαναγυρίσω.
Γυρίζω να κοιτάξω... Τα τεράστια βράδια μοναξιάς φαίνονται τόσο μικρά τώρα που είμαι εδώ... Ο έρωτας που πόνεσε την καρδιά μου μέχρι θανάτου, μου χάρισε την ευτυχία να τον δώ απο μακριά και να του χαμογελάσω. Η ουλή , οι ουλές είναι ακόμα εκεί. Κρύες πια... Δεν πονάνε... Μόνο θυμούνται...
Περπατάω μερικές φορές στους δρόμους της πόλης και προσπαθώ να θυμηθώ... Πώς ένοιωθα πέρισυ όταν περμούσα απο δώ; Πώς ένοιωθα παλιότερα; Πώς θα νοιώθω αύριο;

Πριν μερικά χρόνια η πόλη μύριζε γιασεμί... Τώρα μυρίζει ασφόδελους. Δεν ξέρω απο πού έρχονται οι μυρωδιές...

Θα σβήσω το φώς και θα κάτσω δίπλα στο παράθυρο. Ησυχία... Μια βαθιά ανάσα κρύου αέρα και... εκπνοή. Μέχρι να βγούν όλα!!
Ήρθε η ώρα να πάμε παρακάτω...

Τα καλοκαίρια μας

Παλιότερα τα καλοκαίρια βγαίναμε έξω στα χωράφια και τρέχαμε... Ξαπλώναμε πάνω στο γρασίδι και κλείναμε τα μάτια να μας ζεστάνει με τα χάδια του ο ήλιος. Τώρα κουβαλάμε μαζί μας σακούλες για να μην λερώσουμε τα ρούχα μας και δεν καθόμαστε ποτέ στον ήλιο για να μην ιδρώσουμε.
Τα καλοκαίρια δεν έχουμε διακοπές και τις λιγοστές μέρες που δεν δουλεύουμε τις σπαταλάμε στο να χτίζουμε σπίτια και να μεγαλώνουμε τις περιουσίες μας.
Τα καλοκαιρια μας δεν μυρίζουν πια γιασεμί... Δεν ονειρεύομαστε κάτω απ΄τα αστέρια...
Χάνουμε...

Υ.Γ. Παμε διακοπες. Ραντεβού τον Σεπτέμβρη!