Χρόνος...

Κάνεις πράγματα για το μέλλον σου... χτίζεις σιγά σιγά απο τη βάση το οικοδόμημα για να κρατήσει μέσα στα χρόνια... Οι καταιγίδες... ο άνεμος... οι βροχές... Προσέχεις να το κάνεις γερό... να αντέχει!! Να αντέχεις!!

Θυσίες...

Πρέπει να κάνεις θυσίες! Πρέπει να στερηθείς... να πονέσεις... να αντέξεις.!

Γιατί είναι για το μέλλον σου.

Γιατί είναι καλό. Γιατί έτσι πρέπει. Είναι το σωστό.

Μα ο χρόνος κυλά και φεύγει ... περνά απο δίπλα σου κι εσύ εκεί σκυμμένη στο οικοδομημά σου, απορροφημένη απο τη δουλειά, την κούραση, το άγχος...

Χτίζεις ... και κοιτάς το χρόνο να περνάει...

Άνθρωποι γύρω σου γελάνε και παίζουνε και πάνε διακοπές...

Κι εσύ εκεί. Στο οικοδομημά σου...να χτίζεις...

«Υπομονή», λες απο μέσα σου... Κάποτε όλα αυτά θα τελειώσουν. Και θα μπορείς κι εσύ να πας διακοπές και να γελάς και να είσαι ανέμελη...

Υπομονή λες, γιατί δεν έχεις τί άλλο να πεις...

Γιατί αν έστω και για μια στιγμή αφήσεις τη σκέψη να περάσει απο το μυαλό σου... οτι όλα αυτά που χτίζεις είναι λάθος. Οτι δεν είναι αυτό που πραγματικά θέλεις...

Υπομονή...

Δεν μπορεί να μην είναι το σωστό... Πρέπει να μείνεις εκεί σκυμμένη να χτίζεις...να κοιτάς τη ζωή να περνάει και να εύχεσαι οτι οταν σηκωθείς να έχεις το κουράγιο να τρέξεις να την προλάβεις!!

το συναίσθημα της «μη αγάπης»!

Μερικές φορές σε κοιτάζω και το βλέμμα μου παγώνει.

Φοβάμαι...

Δεν ξέρω αν είναι η απουσία σου ή η συνεχής και αδιάκοπη παρουσία σου.

Δεν ξερω καν αν είσαι εδώ, μέσα στον ίδιο χώρο που βρίσκομαι κι εγώ.

Δεν ξέρω αν μεσα στο μυαλό σου κολύμπάνε αγάπες περασμένες... αν μολύνουν επιμελώς το νερό με το οποίο ποτίζεις την καρδιά μου. Δεν ξέρω αν τις σκέφτεσαι, αν θες να τις δεις, αν σου λείπουν.

Συγκρίνομαι!

Φοβάμαι!

Χάνομαι μέσα σε σκέψεις... μέσα σε ανασφάλειες.

Δεν είναι η μοναξιά... δεν είναι η μοναξιά... Είναι η απουσία συναισθημάτων. Όχι η δική σου απουσία...

Είναι η αγάπη μου για σενα που ξοδεύεται μέσα σε στενά όρια και ταλανίζεται απο γυναίκα σε γυναίκα. Σαν παλιό ρολόι χτυπάει σταθερά και αργά ... ακατάπαυστα... μα που και που χάνει ένα λεπτό... δύο λεπτά...

Λίγη απο τη ζωή... λίγη απο την αγάπη.

Φοβάμαι!

Δεν θέλω να αδειάσει η αγάπη μου για σενα.

Δεν υπάρχει πιο κενό συναίασθημα απο αυτό... το συναίσθημα της «μη αγάπης»...

Κενό!

Φοβάμαι... και Ελπίζω...

Φοβάμαι όλα αυτά που περνάνε...
Τα συναισθήματα που ξεθωριάζουν...
Τους ανθρώπους που διακριτικά ξεμακραίνουν...

Φοβαμαι τη ζωή που κυλάει
Τόσο γρήγρορα!
Όλα όσα χάνονται...

Φοβάμαι πως τα χρόνια περνάνε άδεια...

Φοβάμαι πως δεν θα μπορέσω ποτέ να "γεμίσω" το χρόνο...

Φοβάμαι την ώρα που δεν θα μ’αγαπάς πια...
Φοβάμαι τη στιγμή που θα κοιτώ τα μάτια σου
και θα βλέπω κενό...

Φοβάμαι...

Ελπίζω...

Ελπίζω πως τα χρόνια που θα 'ρθουν θα φέρουν γνώση,

όχι απόγνωση...

Ελπίζω πως θα μάθω να μην προκαλώ τόσο πόνο στον εαυτό μου

και στους άλλους...

Ελπίζω πως θα μείνουμε ερωτευμένοι για πάντα!
Ελπίζω πως ποτέ δεν θα πάψει η καρδιά μου
να σκιρτάει στο άγγιγμά σου.!

Ελπίζω πως κάποτε θα με αφήσεις να μπώ στη ζωή σου...

Ελπίζω πως ποτέ δεν θα δείς άδειο το βλέμμα μου...
Ελπίζω!
Κι ας φοβάμαι...

Φοβάμαι...

Τα βράδια κάθομαι μέχρι αργά και σκέφτομαι... Εσένα, εμένα... όσα περάσανε... όσα θα 'ρθουν...
Φοβάμαι...
Όλο και πιο συχνά, όλο και πιο πολύ...
Δεν ξέρω ακριβώς τί... Τί φοβάμαι;
Μη σε χάσω;
Μην σταματήσω να σε αγαπάω;
Μήπως σταματήσεις να με αγαπάς εσυ;
Τη μοναξιά;
Την απουσία σου;
Ίσως όλα μαζί...
Ίσως και τίποτα απο όλα αυτά...