Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

Δεν είναι πως δεν σ’αγαπώ...


Σε κοιτάω σιωπηλό... Λιγάκι θυμωμένος κι απόψε. Τώρα που το σκέφτομαι, πάντα είσαι λιγάκι θυμωμένος. Θέλω να έρθω να σε πάρω αγκαλιά. Διστάζω....

Δεν είναι πως δεν σ’αγαπώ...

Η δουλειά σε αγχώνει... Τα προβλήματα... Οι άνθρωποι... εγώ... Ακόμα κι εγώ σε αγχώνω... Πώς έγινε αυτό; Κάποτε η αγκαλιά μου σε ηρεμούσε. Τώρα... Τώρα σε αγχώνει... Θέλω να έρθω να σε φιλήσω και να πάρω όλα σου τα προβλήματα μακριά.... Διστάζω...

Δεν είναι πως δεν σ’αγαπάω...

Γυρνάς και με κοιτάς... Ανέκφραστος... Και συνεχίζεις τη δουλειά σου. Θέλω να σου χαμογελάσω... Μα η στιγμή με προσπέρασε...

Δεν είναι πως δεν σ’αγαπώ... Μα τα φτερά μου κόβονται μέρα με τη μέρα. Πώς να σε φτάσω όταν η απόσταση μεταξύ μας είναι γεμάτη με συναισθήματα και απώλειες; Πώς να διασχίσω αυτό το πηχτό μονότονο κενο; Πώς να σε φτάσω πια; Πώς;

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009

Έτσι πρέπει να γίνει, έτσι θα γίνει

Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη
Η κόκκινη από ζωή η κόκκινη από θάνατο
Θα φροντίσουμε εμείς για αυτό

Έτσι πρέπει να γίνει
Έτσι πρέπει να γίνει
Έτσι θα γίνει

Στους Μπουρζουάδες κριτική να κάνουμε
Αυτό δε φτάνει. Του γουρουνιού του αστισμού
Να κόψουμε πρέπει τα πόδια

Έτσι πρέπει να γίνει
Έτσι πρέπει να γίνει
Έτσι θα γίνει

Η ελευθερία για μας είναι μια ωραία γυναίκα
Έχει υπογάστριο και υπεργάστριο
Δεν είναι κάνα χοντρογούρουνο αστικό

Έτσι πρέπει να γίνει
Έτσι πρέπει να γίνει
Έτσι θα γίνει

Ούτε ένας χαφιές δουλειά να μη βρίσκει
Και έτσι στρατιά ολάκερη θε να 'χουμε ανέργων
Χριστούλη μου όμορφη που ‘ναι η προφητειά αυτή

Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη
Η κόκκινη από ζωή η κόκκινη από θάνατο
Θα παλέψουμε εμείς για αυτό

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009


Με κοιτάς με τη σιγουριά ανθρώπου που δεν έχει τίποτα να χάσει
και χωρίς να το πολυσκεφτείς τα λόγια ξεχύνονται απο το στόμα σου:
«Αν συνεχιστεί αυτό, θα χωρίσουμε»...

Χωρίς φόβο...
Χωρίς δισταγμό...

Με τρομάζεις. Νοιώθω πως δεν θα σου κοστίσει τίποτα και πανικοβάλλομαι μπροστά στα όσα εγώ χάνω χάνοντάς σε.
Με τρομάζεις...

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

Κι αν δεν σε γνώριζα ποτέ, θα ήμουν αλλιώτικος άνθρωπος;


Εσύ δεν το ξέρεις, αλλά, έχεις επηρρεάσει πολύ τη ζωή μου. Θετικά και αρνητικά, μα δεν είναι μόνο δική σου η ευθύνη. Υποχρεώσεις και ακατανόητες συνδέσεις χωρίς αρχή και χωρίς τέλος. Μάλλον σα να σε ήξερα απο πάντα μοιάζει. Και θα σε ξέρω για πάντα! Κι εσύ... Κι εσύ θα κοιτάς πού και πού πίσω και θα είμαι εκεί. Να στοιχειώνω ευτυχισμένες σου στιγμές. Όχι, δεν το θέλω... Δεν το κάνω επίτηδες.

Δεν είδες καθαρά, είναι κι αυτό το παραμορφωτικό γυαλί της αμφιβολίας και της ανασφάλειας που δεν επιτρέπει να δεις τα πάντα. Ίσως ασπίδα προστασίας θα έπρεπε να το πώ. Μαζί με τα άσχημα που κρύβει, πάνε και μερικά καλά χαμένα. Μα τη σημασία έχει τελικά;

Κι αν δεν σε γνώριζα ποτέ, θα ήμουν αλλιώτικος άνθρωπος; Θα είχα πάρει διαφορετικούς δρόμους; Ή μήπως τα στενάκια θα με οδηγούσαν πάλι εδώ... ωσάν παλιά οφειλή να με τραβάει να φτάσω στο νησί θέλοντας και μη...





Δεν ξέρω...





Δεν ξέρεις ούτε εσύ.

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009

Έχω δυο φωνές μέσα μου

Έχω δυο φωνές μέσα μου.
Η μία ρομαντική ροζ και αέρινη φωνάζει πως είσαι ο άντρας της ζωής μου
και φοβάται να σε χάσει.
Όποιο κι αν είναι το τίμημα θέλει να το πληρώσει για να είναι μαζί σου.
Με τον έρωτα, με την αγάπη με αυτά που έχουν σημασία...
Η άλλη βαριά μαύρη και καταθλιπτική, η φωνή μιας ζωής γεμάτης απογοητεύσεις και πισωγυρίσματα...
Λέει πως πρέπει να στηριζόμαστε μόνο στον εαυτό μας.
Λέει πως αύριο μεθαύριο κι εσύ θα με αφήσεις όπως με άφησαν άλλοι, όπως άφησα κι εγώ κάποιους.
Και τότε τί θα μείνει;
Μόνο αυτά που κάνεις για τον εαυτό σου.
Δεν υπάρχει ισορροπία. Πέφτω μια στη ρόζ πλευρά και μια στην μαύρη.
Μα εκεί, στην μαύρη πλευρά, δεν είσαι ο άντρας της ζωής μου. Είσαι ένας ακόμα που δεν με αγάπησε αρκετά. Εκεί στην μαυρη πλευρά δεν έρχομαι να μείνω μαζί σου. Πάω εκεί που είναι καλύτερα για μένα.

Το «Εμείς» ξεμένει πάντα στη ροζ πλευρά....

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009

Πότε σε έκανα να χαμογελάσεις για τελευταία φορά;

Πότε σε έκανα να χαμογελάσεις για τελευταία φορά;
Δεν θυμάμαι...

Σε έκανα ποτέ να χαμογελάσεις;

Με την παρουσία μου... Με την παρουσία μου και μόνο...

Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

Η καρδιά λέει μείνε και το μυαλό λέει όχι.




Η καρδιά λέει μείνε και το μυαλό λέει όχι.
Και σε αυτή τη μάχη, ποιος να κερδίζει τελικά;

Παρασκευή 14 Αυγούστου 2009

Απολογισμοί

Πού και πού κάνω έναν απολογισμό...
Κάτι σαν απογραφή, μόνο που δεν συνοδεύεται απαραίτητα απο τη λήξη του οικονομικού έτους.
Απόψε σκέφτομαι τον χειμώνα που πέρασε. Δεν είναι που κάνει κρύο, μάλλον το αντίθετο. Δεν είναι που μου λείπει ο χειμώνας... Μάλλον το αντίθετο...
Πόσα λόγια πήγαν χαμένα... Πόσα πρόσωπα με κοίταξαν και δεν είδαν... εμένα... Πόσα πρόσωπα κοίταξα και δεν κατάφερα να τα δώ εγώ αληθινά.
Τύψεις... Ειχα μερικές...
Αγάπη... Ατέλειωτη!
Μίση... Ποτέ! Ούτε φέτος ούτε πέρυσι...
Ο Μανώλης μου λέει πάντα οτι τα άτομα που αγαπάνε με πάθος, μισούν με πάθος! Τα ακραία συναισθήματα είναι για ανθρώπους που μπορούν να ζούν στα άκρα. Εγώ πάλι δεν τα κατάφερα ακόμα να μισήσω κανέναν... Ίσως στο μέλλον... Ποιος ξέρει;
Απουσίες... Ναι, είχα μερικές. Μία παντοτινή...
Παρουσίες... Ναι, είχα κι απο αυτές... Λίγες... Αρκετές υποθέτω...
Φίλοι... Γνωστοί....
Οικογένεια... Ευτυχώς!!
Ο δρόμος έξω έχει πορτοκαλί αποχρώσεις απο τα φώτα. Οι άνθρωποι περπατάνε γρήγορα γιατί έπιασε ψύχρα.
Κι εγώ τόσα χρόνια τώρα περπατάω στα βηματά τους. Τις ίδιες διαδρομές ξανά και ξανά. Πηγαίνοντας κάπου... Γυρίζοντας απο κάπου...
Πέρασαν πολλά χρόνια. Και ήρθε επιτέλους η ώρα να μετρήσω ανάποδα τον χρόνο. Να μετρήσω ανάποδα, τα βήματα της επιστροφής.
Δεν λυπάμαι...
Κι αν στο δρόμο έχασα ανθρώπους, δεν λυπάμαι... Πήγα μακριά, μα κρατάω τα κλειδιά σφιχτά στα χέρια μου και θα ξαναγυρίσω.
Γυρίζω να κοιτάξω... Τα τεράστια βράδια μοναξιάς φαίνονται τόσο μικρά τώρα που είμαι εδώ... Ο έρωτας που πόνεσε την καρδιά μου μέχρι θανάτου, μου χάρισε την ευτυχία να τον δώ απο μακριά και να του χαμογελάσω. Η ουλή , οι ουλές είναι ακόμα εκεί. Κρύες πια... Δεν πονάνε... Μόνο θυμούνται...
Περπατάω μερικές φορές στους δρόμους της πόλης και προσπαθώ να θυμηθώ... Πώς ένοιωθα πέρισυ όταν περμούσα απο δώ; Πώς ένοιωθα παλιότερα; Πώς θα νοιώθω αύριο;

Πριν μερικά χρόνια η πόλη μύριζε γιασεμί... Τώρα μυρίζει ασφόδελους. Δεν ξέρω απο πού έρχονται οι μυρωδιές...

Θα σβήσω το φώς και θα κάτσω δίπλα στο παράθυρο. Ησυχία... Μια βαθιά ανάσα κρύου αέρα και... εκπνοή. Μέχρι να βγούν όλα!!
Ήρθε η ώρα να πάμε παρακάτω...

Τετάρτη 5 Αυγούστου 2009

Το σ'αγαπώ δεν ήταν αρκετό....


Κάθε φορά που σκέφτομαι πως θα χωρίσουμε, σφίγγεται η καρδιά μου. Το ξέρω πως πονάει... έχω πονέσει και στο παρελθόν. Το ξέρω πως θα πονέσει πολύ!!
Είχα ονειρευτεί τα πάντα μαζί σου... Και όλα αυτά τα όνειρα θα καίγονται μέσα μου για πολύ καιρό. Χαμένα όνειρα... Χαμένος χρόνος... Χαμένες αγάπες....
Οι λέξεις στο χαρτί σκληραίνουν. Πάιρνουν σχήμα αλλιώτικο και θέλουν να φύγουν. Τα γράμματα κουνιούνται μόνα τους και τα κρατάω να μην σχηματίσουν τις λέξεις...
Σ’αγαπάω!!
Απέτυχα.
Δεν ήταν αρκετό.! Δεν έφτανε η αγάπη...

Τετάρτη 29 Ιουλίου 2009

Τα καλοκαίρια μας


Παλιότερα τα καλοκαίρια βγαίναμε έξω στα χωράφια και τρέχαμε... Ξαπλώναμε πάνω στο γρασίδι και κλείναμε τα μάτια να μας ζεστάνει με τα χάδια του ο ήλιος. Τώρα κουβαλάμε μαζί μας σακούλες για να μην λερώσουμε τα ρούχα μας και δεν καθόμαστε ποτέ στον ήλιο για να μην ιδρώσουμε.
Τα καλοκαίρια δεν έχουμε διακοπές και τις λιγοστές μέρες που δεν δουλεύουμε τις σπαταλάμε στο να χτίζουμε σπίτια και να μεγαλώνουμε τις περιουσίες μας.
Τα καλοκαιρια μας δεν μυρίζουν πια γιασεμί... Δεν ονειρεύομαστε κάτω απ΄τα αστέρια...
Χάνουμε...
Υ.Γ. Παμε διακοπες. Ραντεβού τον Σεπτέμβρη!

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2009

Περνάει η ζωή μας...


Περνάει η ζωή μας με κατεβασμένες μούρες και πικρά βλέμματα.
Όσα χαμόγελα κι αν βάζω προσπαθώντας να κάνω την πορεία πιο γλυκειά
δεν βρίσκουν ποτέ το δρόμο τους.

Πόρτες κλειστές παντού, όπου και να κοιτάξω.
Δεν αφήνεις ούτε μια τόση δα χαραμάδα να δείς το φώς μου.
Κοιτάω προς την κλειστή σου πόρτα ξανά και ξανά
περιμένοντας καρτερικά να ανοίξει και να συνεχίσουμε τη ζωή μας.

Χαμένος χρόνος... μικρές διαδρομές χωρίς συνέχεια.

Ένα ταξίδι που κάθε μέρα το ξεκινάς απο την αρχή δεν έχει πρόοδο...

Δεν εξελίσσεται... Δεν βελτιώνεται...

Και στο τέλος εγκαταλείπεται.

Σάββατο 6 Ιουνίου 2009

Κλείσε τα μάτια

Κλείνουμε τα μάτια στα προβλήματα και περιμένουμε να μας προσπεράσουν.
Κλείνουμε τα αφτιά στις κραυγές για αλλαγή και συνεχίζουμε σταθεροί στην πορεία μας.
Περιμένοντας ποιόν; Ελπίζοντας τι;

Φεύγεις και με αφήνεις μόνη με τις σκέψεις μου. Δεν ξέρω πόσο κουράγιο μου έχει μείνει να σε συγχωρώ...
Τσαντίζεσαι, αλλάζεις τη διαθεσή σου σε δευτερόλεπτα και περιμένεις εγώ να είμαι πάντα εκεί με ένα χαμόγελο κρεμασμένο στα χείλη μου περιμένοντας καρτερικά πότε θα σου περάσει.
Περιμένεις να κλείσω τα μάτια και να περιμένω να περάσει κι αυτό όπως πέρασαν τόσα άλλα.

Μα δεν το καταλαβαίνεις; Δεν πάνε μακριά... Στην επόμενη στροφή είναι πάλι εκεί μπροστά μας. Ορθώνονται και ζητάνε δικάιωση. Τα λάθη μας...
Αν δεν τα πληρώσουμε, δεν θα φύγουν ποτέ.

Ακόμα κι αν εθελοτυφλούμε... Ακόμα κι αν κλείνουμε τα μάτια...
Ο κόσμος δεν παύει να υπάρχει επειδή εμείς επιλέγουμε να μην κοιτάμε.

Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

Χωρίς λόγια...

Ό,τι ήθελα να σου πώ, μα δεν μπορούσα...

Ό,τι ήταν πάντα εκεί, μα δεν υπήρχε...

Χωρίς λόγια απόψε θα στο πώ!

να μην τ' ακούσεις γιατί είναι μυστικό....


Ότι ήθελα να σου πω και δεν μπορούσα...

Ότι ήταν πάντα εκεί και δεν υπήρχε...

Με μια αγκαλιά θέλω απόψε να στο δείξω...

Χωρίς λόγια...


Ότι θέλω απόψε να σου πώ...

Ότι είναι πάντα εκεί, μα δεν υπάρχει...

Με ένα φιλί θέλω απόψε να στο φανερώσω...

Χωρίς λόγια...


Άγγιξέ με...

Χωρίς λόγια...

Μόνο άγγιξέ με...


Μπορείς να το νοιώσεις?

Χωρίς λόγια...

Παρασκευή 8 Μαΐου 2009

Εκρηξη!


‘Ολο αυτόν τον καιρό μαζεύω μέσα μου αναβολές και επιβολές και προσπαθώ με μανία να τα καταπιώ για να χωρέσουν και τα επόμενα.

Πίνω νερό ζεστό ή κρύο, αναλόγως της περίστασης και εύχομαι να πάρει μαζί του όλα αυτα τα μικρά κομματάκια αμφιβολίας που σκαλώνουν στο λαιμό μου τακτικά.

Και χωρίς να το καταλάβω, γιατί χημεία δεν ξέρω και καλά, μάζεψα όλα τα απαράιτητα υλικά για να φτιάξω μια βόμβα.

Απόψε εδώ μπροστά σου θα εκραγεί.



Το αντέχεις;

Τρίτη 28 Απριλίου 2009

Κράτα με...


Αγκαλιασέ με...

Σφίξε με...

Κράτησέ με...

Μη με αφήνεις να φύγω.

Κράτα με σου λέω...

Κράτα με!!

Δεν θέλω να φύγω...



Φυσάει αέρας και με παρασέρνει...

Κράτα με...

Το ποτάμι είναι δυνατό, φοβάμαι...

Κράτα με!

Δεν μπορώ να ανασάνω...

Κράτα με!

Αγάπα με...



Λυπάμαι...

Κράτα με!

Χαίρομαι...

Κράτα με!

Είμαι γεμάτη πληγες...

Μερικές φορές αιμορραγούν...

Κράτα με!



Δυο χέρια έχω μόνο...

Μια καρδιά...

Κράτα με!

Τα πόδια μου κουράστηκαν να τρέχουν...

Κράτα με!



Όσο αντέχεις...

όσο μπορείς....

Κράτα με...

Αγάπα με...

Δεν θέλω να φύγω!!

Σ’αγαπάω...

Κράτα με!

Τρίτη 21 Απριλίου 2009

Ο τοίχος μπροστά μου...


Υπάρχουν μέρες που πιάνω τον εαυτό μου να παγώνει και να σκληραίνει.

Νοιώθω ένα τείχος να χτίζεται γύρω μου

για να με προστατέυσει απο τις άδειες ώρες και τα όχι σου...

Τα δεν μπορώ και τα δεν θέλω σου...

Τρίτη 14 Απριλίου 2009

Δεν σε γουστάρει!

«Δεν σε γουστάρει», μου λες.
«Απλά δεν σε γουστάρει».

«Γιατί;», ρωτάω.

Δεν απαντάς...

Μα δεν μπορώ να καταλάβω...
Θα πάω να τον ρωτήσω. Γιατί να μην με γουστάρει; Τί του έκανα...
Βασικά... εδώ που τα λέμε του έκανα κάτι...
Αλλά θα πάω να τον ρωτήσω έτσι κι αλλιώς.

Στο κάτω κάτω, μια συζήτηση δεν έβλαψε ποτέ κανέναν...

Κι εγώ δεν είχα κακή πρόθεση... Απλά τα πράγματα γίνανε...

Τί ωραία που θα ήτανε να μπορείς να βάλεις τους άλλους στη θέση σου όταν τους μιλάς... τότε θα καταλάβαιναν πολύ καλά τί θές να τους πείς. Και αν κατάφερνες να μπείς κι εσύ στη δική τους θέση, θα ήταν ιδανικό.
Το κακό είναι οτι μπορείς να είσαι μόνο σε μία θέση κάθε φορά...

Ίσως όμως να μην είναι καλή ώρα τώρα για να του μιλήσω...
Ίσως πρέπει να περιμένω λίγο... Καμιά εβδομάδα... Κανένα μήνα... Μέχρι να είναι έτοιμος...

Ναι, θα περιμένω...
Λίγο ακόμα... μέχρι να είναι έτοιμος...

Σάββατο 28 Μαρτίου 2009

Τα λόγια σου μαχαιριές



Τα λόγια σου μαχαιριές. Η μία μετά την άλλη πάνω στην καρδιά μου.
Δεν μπορώ να ανασάνω. Πονάω. Θέλω να φωνάξω!!
Δεν μπορώ να ανασάνω!! Θέλω αέρα!!
Πονάω!!
Κάθε σου λέξη και μαχαιριά.
Κάθε μαχαιριά και βήμα.
Κάθε βήμα και απόσταση...
Απόσταση απο σένα...
Για να μην πονάω...
Για να μπορώ να ανασάνω!!

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009

Όλα στα ’χω δώσει...

Get this widget Track details eSnips Social DNA


Τώρα σηκώνουμε τα χέρια
παραδομένοι στην σιωπή
Τώρα πια φεύγουν καλοκαίρια
χωρίς να σ' έχω δει

Όλα στα ’χω δώσει
Όλα στα ζητώ
Όλα στα ’χω δώσει, ψυχή μου
Δεν ξέρω, δε ξεχνώ

Ίσως δεν είμαι αυτή που έψαχνες
Τώρα τα λόγια είναι βαριά
Ίσως δεν είσαι αυτός που έψαχνα
Τη φαντασία την πληρώνεις ακριβά

Όλα στα ’χω δώσει...

Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

Ηττήθηκα!!

Και να που ηρθε και για μας η ώρα...

Και να που τα όνειρα (τα δικα μου όνειρα) να μείνουμε μαζί, να κάνουμε κάποτε παιδιά μαζί, να σε αγαπάω για πάντα... δεν θα γίνουν πραγματικότητα...

Και να που τα προβλήματα του πού θα μείνουμε του χρόνου... και το αν μια σχέση απο απόσταση μπορεί να κρατήσει... δεν υπάρχουν πια...
Όλα τα προβλήματα εξαφανίζονται δια μαγείας αυτή τη στιγμή.

Βέβαια για μένα αρχίζουν μερικά καινούρια προβλήματα, αλλά δεν θα έπρεπε εσενα να σε απασχολεί αυτο...


Πώς θα ζήσω μακριά σου;
Πώς θα αναπνέω αν δεν είσαι εσύ δίπλα μου να μου δίνεις οξυγόνο;
Πώς να σταματήσω τα δάκρυα που τρέχουν ασταμάτητα απο τα μάτια μου;

Μη νοιάζεσαι καρδούλα μου...
Δεν θέλω να σε φορτώνω άλλο με τα δικά μου...
Πάντα το έλεγα οτι κανένας δεν πέθανε απο έρωτα.
Μην ανησυχείς λοιπόν. Εγώ θα είμαι καλα...


Εξάλλου δεν είναι δικό σου το λάθος. Εγώ φταίω που άφησα τον εαυτό μου να σε αγαπήσει τόσο πολύ.
Έπρεπε να κρατάω μια πισινή. Έπρεπε να κρατήσω κάτι και για μένα...
Λάθος μου...
Έπαιξα τα ρέστα μου και έχασα!!!
Τί να κάνουμε;
Νόμιζα πως είχα καλύτερο χαρτί...

Θέλω να σου πώ «πώς μπόρεσες...»
θέλω να σε ρωτήσω «γιαττι;»
Θέλω να σου πώ «Σάγαπάω!!»
Θέλω να σου πώ... «Πάρε πίσω τα λόγια που είπες... κι έλα να αρχίσουμε απο την αρχη!»
Μα δεν θα πώ τίποτα...


Δεν θα πώ τίποτα...
Όχι απο φόβο...
Μα απο παραίτηση...
Παραιτούμαι!
Έχασα!
Ηττήθηκα!!

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009

Δρόμοι που χάθηκα


Δρόμοι που χάθηκα, γωνιές που στάθηκα, δάκρυα που πίστεψα, παιχνίδια στο νερό.

Πικρό το βράδυ φτάνει.

Νύχτες που έκλαψα, γέφυρες που έκαψα, άστρα π' αγάπησα, που πάω και τι θα βρω.

Πικρό το βράδυ φτάνει.

Λόγια που ξέχασα, φίλοι που έχασα, καημέ μεγάλε μου ας πάμε τώρα οι δυο.

Πικρό το βράδυ φτάνει.



Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009

Είναι πανάκριβος ο έρωτας...


«…ο έρωτας δεν καταδέχεται τους υπολογισμούς, εκδικείται όσους τον παζαρεύουν. Είναι πανάκριβος ο έρωτας για να παραδοθεί στη φτήνια των εγγυήσεων. Προτιμά την τρέλα, την ήττα. Τη σταύρωση»

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

AMA DEN SE LENE XRISTINAKH, XESE MESA.....

"Κύριε Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών απαντήστε.

Στο τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών
κοσμήτωρ είναι η Ελένη Χριστινάκη, καθηγητής ο Παναγιώτης Χριστινάκης. Από κει
και πέρα παρακολουθήστε την πορεία της οικογένειας:
Η κόρη Ειρήνη Χριστινάκη έλαβε διδακτορικό τον Αύγουστο του 2004
από τον πατέρα της Παναγιώτη Χριστινάκη τότε Πρόεδρο του Τμήματος που ήταν επιβλέπων του
διδακτορικού της, έχοντας αποτύχει στις προσπάθειές της για διδακτορικό στη Νομική
Αθηνών και στη Νομική Θράκης. Σε λίγους μήνες εκλέγεται... κατ΄ ευθείαν επίκουρη καθηγήτρια,
παρακάμπτοντας το νόμο που απαιτεί κάποια χρόνια διδασκαλίας σε ΑΕΙ μετά την
απόκτηση του διδακτορικού. Χαρακτηρίστηκε διεθνούς κύρους
επιστήμων!!! και άκουσον άκουσον μέσα σε τρία χρόνια το 2008 σε
ηλικία 35 ετών γίνεται τακτική ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ!!!, παρακάμπτοντας πάλι το νόμο.
Στη συνέχεια ο γαμπρός Χριστινάκη, Αθανάσιος Γλάρος και σύζυγος της Ειρήνης Χριστινάκη
εκλέγεται επίκουρος καθηγητής στο ίδιο Τμήμα. Ο αδελφός του γαμπρού
Χριστινάκη, Γεώργιος Γλάρος ετοιμάζεται και αυτός για άλλη θέση στο ίδιο Τμήμα.
Η άλλη κόρη του Χριστινάκη, Όλγα Χριστινάκη, ετοιμάζεται και αυτή για τη Σχολή και πήρε θέμα
διδακτορικού με επιβλέπουσα την αδελφή της, Ειρήνη Χριστινάκη.
Ο άλλος γιός Χριστινάκη, Επαμεινώνδας Χριστινάκης, πτυχιούχος Παιδαγωγικής
Ακαδημίας, δάσκαλος στην Κύπρο, χωρίς πτυχίο Θεολογίας και χωρίς
μάστερ που είναι απαραίτητο, γίνεται και αυτός υποψήφιος διδάκτωρ και στην επιβλέπουσα
επιτροπή ορίζεται πάλι ο καθηγητής Χριστινάκης.
Κύριε Πρύτανη τι έχετε να πείτε στους φοιτητές που αξίζουν και αγωνίζονται τίμια αλλά δεν έχουν
το προνόμιο να είναι παιδιά καθηγητών;
Τι έχετε να πείτε στους χιλιάδες αδιόριστους εκπαιδευτικούς;
Γιατί συμφωνείτε με την προκλητική συμπεριφορά της
οικογένειας Χριστινάκη;

ΝΑ ΤΟ ΠΡΟΩΘΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΡΟΜΠΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΧΡΙΣΤΙΝΑΚΗ
ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΣΥΝΤΕΧΝΙΕΣ!
ΑΝ ΒΕΒΑΙΑ ΜΑΣ ΕΜΕΙΝΕ ΛΙΓΗ ΝΤΡΟΠΗ ΕΠΑΝΩ ΜΑΣ............

http://www.soctheol.uoa.gr/gr/dep.html

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2009

something's gone bad...

...but we did something we can never turn back right...

Another night and I bleed

They all make mistakes and so did we

But we did something we can never turn back right

Find a new one to fool

Leave and don’t look back. I won’t follow

We have nothing left. It’s the end of our time

We can’t cry the pain away

We can’t find a need to stay

There’s no more rabbits in my hat to make things right

Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009


Η απόφαση πάρθηκε. Για το γενικότερο καλό, εσύ πρέπει να πεθάνεις... ή ίσως για να το διατυπώσω καλύτερα, να μην υπάρξεις ποτέ.
Οι ένορκοι αποφάνθηκαν πιθανή μελλοντική δυστυχία και μεγάλη δέσμευση και το δικαστήριο αποφάσισε τερματισμό της διαδικασίας. Ποιός είμαι εγώ να πάω κόντρα σε τέτοιες σοβαρές αποφάσεις; Ποιος είμαι εγώ να αμφισβητήσω τα αδιάσειστα στοιχεία;

Και τα μάτια σου, αχ, τα μάτια σου...
Γεμάτα τρόμο....
Σε καταλαβαίνω νομίζω... Νομίζω πως σε καταλαβαίνω. Σε καμιά περίπτωση δεν σου κρατάω κακία. Στο κάτω κάτω, η δικαιοσύνη είναι τυφλή....

Πονάω λίγο...

Να, εδώ χαμηλά στην κοιλιά...

Στη σημερινή συνεδρίαση, κάποιος δεν είχε το δικαίωμα του λόγου, μα ούτε και κανένα άλλο δικαίωμα εδώ που τα λέμε. Γιατί, απλά δεν υπάρχει. !
Κύριοι ένορκοι, σας ευχαριστώ για την συνεργασία. Πραγματικά με βοηθήσατε πολύ να πάρω μια απόφαση που δεν ήθελα να πάρω και να συνεχίσω να ζώ τη ζωή μου χωρίς πολλές πολλές δεσμέυσεις.
Κύριοι ένορκοι, σεβαστέ κύριε δικαστά... Απόψε όλα τελιώσανε.

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2009

Ανατροπές

Ανατροπές.
Αναστάτωση. Όλα αλλάξανε σε μια στιγμή. Ένα βήμα που πρέπει να κάνω... ή μήπως να μην κάνω;

Πόσο θα αλλάξει τη ζωή μου η κάθε απόφαση;
Πόσο θέλω να αλλάξει;
Είναι έτοιμη; Δεν είμαι; Πόσο καιρό έχω να αποφασίσω;

Πώς θα αντέξω το βάρος της απόφασης μου;
Και το ρολόι συνεχίζει να μετράει τις ώρες να πιέζει το χρόνο μέχρι που να γίνεται συμπαγής και αδιαπέραστος. Πώς να περάσω μέσα απο όλο αυτό το συφερτό; Πώς να πάω πίσω; Πώς να τα αλλάξω όλα;

Δεν είσαι ευπρόσδεκτη καρδιά μου... Όλα λένε να σε αφήσω. Πρίν καλά καλά σε γνωρίσω να σε αφήσω να συνεχίσεις αυτό το ταξίδι μοναχή.

Και το ρολόι όλο και μετράει. Καμιά συμπόνια για τον πόνο μου, το αγχος, τον θυμό, την απελπισία. Εκεί να κυλάει... αδιάκοπα... όποια απόφαση και να πάρω ό,τι και να γίνει... Εκείνο εκεί να κυλάει...

Όλα αλλάζουν...

Όλα άλλαξαν ήδη.

Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

Δεν σε βρήκα...


"Έξω βρέχει...
Με εμάς τους δύο,τι να τρέχει
δεν μου είπες.

Δεν σε βρήκα
και δίχως μια σου καληνύχτα
επιστρέφω.

Να είχες κατι και για μένα
έστω απ`τα ειπωμένα.
Σαν δεν αφοράς κανένα
πόσο κοντά είναι τα ξένα.

Να με σώσεις
χωρίς τον φόβο να με νιώσεις,
να μπορούσες !

Δεν υπήρχα
στη τελευταία καληνύχτα σου,
θυμάμαι..."

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

Είμαι από άμμο...


"Είμαι από άμμο, στο είπα.
Είμαι ένα κουτί σαν εκείνα τα παλιά κουτιά - δώρα που το πιο μεγάλο κουτί έκρυβε ένα μικρότερο και πιο μέσα άλλο κι άλλο. Το τελευταίο κουτάκι τι περιέχει; Αν περιέχει και κάτι... Λες η πορεία της ζωής μας να είναι μια παρέλαση άδειων κουτιών μονάχα; Σκέψου! Είναι κι αστείο τελικά, μια φοβερή φάρσα που να μάθουμε να μην παίρνουμε σοβαρά τον ευατό μας. Θυμάσαι που συζητούσαμε πως κάποιος σοφός θα επινόησε εκείνες τις ξύλινες ρώσσικες κούκλες που η μια μπαίνει μέσα στην άλλη;
Σε μένα δυστυχώς ο αριθμός είναι αναρίθμητος. Αν αδειάσω και απλωθώ σε όσες κούκλες περιέχωθα πλημμυρίσω το σύμπαν.
Τι να σου πω λοιπόν και τι να σου υποσχεθώ κι εξ' ονόματος τίνος να σου μιλήσω; Κατάλαβέ με, συμπόνα με."

Μάρω Βαμβουνάκη ('Η μοναξιά είναι από χώμα')

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2009

Κι ύστερα σκέφτομαι...
Εσύ άραγε καταλαβαίνεις;
Νοιώθεις όλα αυτά που θέλω να νοιώσεις;
Ακούς... Αλλά ακούς με τον τρόπο που θέλω να ακούς;
Βλέπεις... Αλλά βλέπεις με τον τρόπο που θέλω να βλέπεις;

Blue Monday: the most depressing day of the year

If you stumbled out of bed in the dark this morning,
fell over the cat, found no milk in the fridge for your porridge,
had a row with your partner,
received a rude letter from the bank,
got covered in snow at the bus stop and finally arrived at work in time to be made redundant, you will already know that today is the most depressing day of the year.
And if you want scientific proof, then Cliff Arnall of Cardiff University has it.
He settled on January 24 after using an elaborate formula expressing the delicate interplay of lousy weather, post-Christmas debt, time elapsed since yuletide indulgence, failed new year resolutions, motivation levels, and the desperate need to have something to look forward to.
In short, all that's left of Christmas today is credit card bills and a pervading sense that the next holiday is months away.
An insurance company added to the gloom by saying that drivers are more than usually miserable in January, losing their tempers with those other road users who have no right to be driving in the outside lane at 48mph and impeding progress to a vital meeting in Birmingham at noon.
This syndrome, dubbed winter driver's disorder, could be the cause of two million accidents (but not all happening today, which happens also to be the 40th anniversary of the death of Sir Winston Churchill).
Yesterday the recruitment firm totaljobs.com stirred the gloomy pot by saying that 24/1 despair is likely to overwhelm employees. Michael Robinson, the company's marketing director, suggested that bosses could be extra nice to their staff today.
He suggested they should offer encouragements ranging from free tea (big deal) to an office party.
"Many workers are feeling the winter blues and it is up to employers to motivate their staff and keep them happy," he said.
"[Today] provides an ideal opportunity for employers to acknowledge the hard work that employees put into a company throughout the year."
But what happens if those same bosses have run up big Christmas debts, have driven in to work in driving sleet and suspect the business is heading for the buffers, must remain anyone's guess.

Reasons to be cheerful

1 It's only 334 days to Christmas. And the sales are still on
2 Two days of rain in South Africa and England will have won the Test series. They might just do it anyway
3 The days are getting longer and daffodils are already in bloom
4 It's the 70th anniversary of beer being sold in cans
5 So your credit card bill is huge, but holidays are cheap: it's just £159 for seven nights in Lanzarote
6 Celebrity Big Brother is over

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009

Κανείς δεν ξέρει πόσων χρόνων ήταν ακριβώς... Κανείς δεν ξέρει πότε ακριβώς γεννήθηκε. Εκείνη συχνά πυκνά έλεγε οτι γεννήθηκε το ’22. Αλλά είχε και αναμνήσεις απο την καταστροφή της Σμύρνης την ίδια χρονιά.Κανείς δεν θα μάθει ποτέ πόσα χρόνια έζησε ακριβώς. Όλοι όμως ξέρουμε οτι στη ζωή της, όσο κι αν αυτή κράτησε, δεν σταμάτησε να δίνει...

Ήταν μαία για πολλά χρόνια. Έφερε στον κόσμο εκατοντάδες παιδιά άλλων και ένα δικό της. Τα λάτρευε τα παιδιά... Όπου έβλεπε μωρά ή φωτογραφίες τους τρελαινόταν απο τη χαρά της. Το σπίτι της ήταν γεμάτο απο φωτογραφίες παιδιών που έχει ξεγεννήσει. Και τα αγαπόυσε όλα σαν δικά της παιδιά.

Ζούσε μόνη της απο το 1986, μετά το θάνατο του άντρας της. Μια λιτή ζωή... όλα για τους άλλους... Ποτέ όμως δεν της έλειπαν οι φίλοι. Ποτέ δεν την ξεχνούσαν! Ποτέ δεν λησμονούσαν να την πάρουν τηλέφωνο στη γιορτή της, να δούν τι κάνει.

Τα τελευταία χρόνια αρρώστησε και δεν μπορούσε να ζήσει μόνη της πια. Της κόστισε πολύ που άφησε την λατρεμένη της Κηφισιά με όλες της τις αναμνήσεις και τους ανθρώπους που αγαπούσε. Πήγε να ζήσει σε ένα νησί με την οικογένεια της μοναχοκόρης της.
Οι φίλοι της ποτέ δεν την ξεχάσαν. Την παίρνανε τακτικά τηλέφωνο και εκεί, να δούνε τί κάνει...

Κι εκείνη ποτέ δεν παραιτήθηκε. Πάντα έκανε ότι μπορούσε... Προσπαθούσε να ζήσει, να βοηθήσει... όσο μπορούσε... Μαγείρευε, καθάριζε, έραβε... Ήταν πάντα με κάτι απασχολημένη.

Μέσα στο 2008 άρχισε να γερνάει απότομα. Δεν μπορούσε πια να κάνει πολλά, πονούσε, δεν έβλεπε καλά... και μερικές μέρες μετά την έναρξη του 2009 το σώμα της παραδώθηκε.
Ένα φάρμακο, ενός ασυνείδητου ιατρού της προκάλεσε νεφρική ανεπάρκεια και μετά το ένα έφερε το άλλο...
Ίσως ήτανε η ώρα της να πεθάνει, ίσως θα μπορούσε να έχει ζήσει μερικά χρόνια ακόμα...
Ποιος ξέρει;

Το αποτέλεσμα δεν αλλάζει.

Η Ελενίτσα μας, η τελευταία απο 11 αδέλφια, έκανε το στερνό της ταξίδι στις 19 Ιανουαρίου του 2009.

Τη μέρα αυτή την ονομάζουνε «blue Monday», που σημαίνει «λυπημένη Δευτέρα» και ειδικοί λένε οτι η Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009 θα είναι λένε η πιο μελαγχολική μέρα όλων των εποχών.
Ακόμα και στο θάνατό της διάλεξε να φύγει μια μέρα λυπημένη για να μην στεναχωρήσει περισσότερο τους φίλους και συγγενείς της.
Δεν της άξιζε αυτός ο θάνατος...
Ας είναι καλά όπου κι αν είναι... Θα μας λείψει...

Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2009


Δεν με νοιάζει τί άποψη έχουν οι άλλοι για μένα. Ποτέ δεν με ένοιαζε... Μερικές φορές όμως με πιάνει το παράπονο. Πως μπορούν οι άνθρωποι να σε μετράνε τόσο λάθος;

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009

Μερικές φορές το μυαλό μου κολάει και δεν ξέρω τί να γράψω. Πάντα έχω τόσα πολλά μέσα μου για σένα... αλλά ώρες ώρες δεν μπορώ να τα μεταφράσω σε λέξεις...
Θα’θελα να μπορώ να ζωγραφίζω καλά ή να συνθέτω μουσική... να μπορώ να βρίσκω άλλους τρόπους να εκφράζομαι όταν τα λόγια μοιάζουν μικρά και άχρωμα.
Θέλω να εμπλουτίσω το λεξιλόγιο μου. Πόσες φορές σου έχω πεί «σ’αγαπώ»;
Ξέρεις με πόσους διαφορετικούς τρόπους το εννοώ;
Άνοιξε το μυαλό μου και κοίτα μέσα...