Κανείς δεν ξέρει πόσων χρόνων ήταν ακριβώς... Κανείς δεν ξέρει πότε ακριβώς γεννήθηκε. Εκείνη συχνά πυκνά έλεγε οτι γεννήθηκε το ’22. Αλλά είχε και αναμνήσεις απο την καταστροφή της Σμύρνης την ίδια χρονιά.Κανείς δεν θα μάθει ποτέ πόσα χρόνια έζησε ακριβώς. Όλοι όμως ξέρουμε οτι στη ζωή της, όσο κι αν αυτή κράτησε, δεν σταμάτησε να δίνει...

Ήταν μαία για πολλά χρόνια. Έφερε στον κόσμο εκατοντάδες παιδιά άλλων και ένα δικό της. Τα λάτρευε τα παιδιά... Όπου έβλεπε μωρά ή φωτογραφίες τους τρελαινόταν απο τη χαρά της. Το σπίτι της ήταν γεμάτο απο φωτογραφίες παιδιών που έχει ξεγεννήσει. Και τα αγαπόυσε όλα σαν δικά της παιδιά.

Ζούσε μόνη της απο το 1986, μετά το θάνατο του άντρας της. Μια λιτή ζωή... όλα για τους άλλους... Ποτέ όμως δεν της έλειπαν οι φίλοι. Ποτέ δεν την ξεχνούσαν! Ποτέ δεν λησμονούσαν να την πάρουν τηλέφωνο στη γιορτή της, να δούν τι κάνει.

Τα τελευταία χρόνια αρρώστησε και δεν μπορούσε να ζήσει μόνη της πια. Της κόστισε πολύ που άφησε την λατρεμένη της Κηφισιά με όλες της τις αναμνήσεις και τους ανθρώπους που αγαπούσε. Πήγε να ζήσει σε ένα νησί με την οικογένεια της μοναχοκόρης της.
Οι φίλοι της ποτέ δεν την ξεχάσαν. Την παίρνανε τακτικά τηλέφωνο και εκεί, να δούνε τί κάνει...

Κι εκείνη ποτέ δεν παραιτήθηκε. Πάντα έκανε ότι μπορούσε... Προσπαθούσε να ζήσει, να βοηθήσει... όσο μπορούσε... Μαγείρευε, καθάριζε, έραβε... Ήταν πάντα με κάτι απασχολημένη.

Μέσα στο 2008 άρχισε να γερνάει απότομα. Δεν μπορούσε πια να κάνει πολλά, πονούσε, δεν έβλεπε καλά... και μερικές μέρες μετά την έναρξη του 2009 το σώμα της παραδώθηκε.
Ένα φάρμακο, ενός ασυνείδητου ιατρού της προκάλεσε νεφρική ανεπάρκεια και μετά το ένα έφερε το άλλο...
Ίσως ήτανε η ώρα της να πεθάνει, ίσως θα μπορούσε να έχει ζήσει μερικά χρόνια ακόμα...
Ποιος ξέρει;

Το αποτέλεσμα δεν αλλάζει.

Η Ελενίτσα μας, η τελευταία απο 11 αδέλφια, έκανε το στερνό της ταξίδι στις 19 Ιανουαρίου του 2009.

Τη μέρα αυτή την ονομάζουνε «blue Monday», που σημαίνει «λυπημένη Δευτέρα» και ειδικοί λένε οτι η Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009 θα είναι λένε η πιο μελαγχολική μέρα όλων των εποχών.
Ακόμα και στο θάνατό της διάλεξε να φύγει μια μέρα λυπημένη για να μην στεναχωρήσει περισσότερο τους φίλους και συγγενείς της.
Δεν της άξιζε αυτός ο θάνατος...
Ας είναι καλά όπου κι αν είναι... Θα μας λείψει...