Περνάει η ζωή μας...

Περνάει η ζωή μας με κατεβασμένες μούρες και πικρά βλέμματα.
Όσα χαμόγελα κι αν βάζω προσπαθώντας να κάνω την πορεία πιο γλυκειά
δεν βρίσκουν ποτέ το δρόμο τους.

Πόρτες κλειστές παντού, όπου και να κοιτάξω.
Δεν αφήνεις ούτε μια τόση δα χαραμάδα να δείς το φώς μου.
Κοιτάω προς την κλειστή σου πόρτα ξανά και ξανά
περιμένοντας καρτερικά να ανοίξει και να συνεχίσουμε τη ζωή μας.

Χαμένος χρόνος... μικρές διαδρομές χωρίς συνέχεια.

Ένα ταξίδι που κάθε μέρα το ξεκινάς απο την αρχή δεν έχει πρόοδο...

Δεν εξελίσσεται... Δεν βελτιώνεται...

Και στο τέλος εγκαταλείπεται.