Μαθαίνω να ζώ.... Χωρίς...

Σ'αγγίζω... Σε έχω δίπλα μου... Σε θέλω...

Θέλω να μπώ κάτω απο το δέρμα σου...

Να γίνω κομμάτι δικό σου...

Να με κουβαλάς μαζί σου όπου κι αν πας...

Σ'αγγίζω και νοιώθω όλη μου την αγάπη να με πλημμυρίζει....

Θέλω να στο πώ...

Μα κάτι με σταματάει.

Βίαια σκέψεις έρχονται στο μυαλό μου και σπάνε τα συναισθηματά μου σε χιλιάδες κομματάκια!!

Δεν με θέλει... Δεν είναι εδώ για τους ίδιους λόγους που είμαι κι εγώ...

Με κοροιδεύει!

Πώς γίνεται να πιστεύω οτι δεν μ'αγαπάς και εγώ να συνεχίζω να σε αγαπάω τόσο πολύ; Πως γίνεται να νοιώθω οτι είσαι εδώ απο υποχρέωση και το κορμί μου να σκιρτά στο αγγιγμά σου;

Πώς γίνεται να θέλω τόσο πολύ να μπώ στο σώμα σου και να νοιώθω οτι καμία είσοδος δεν έχει μείνει ανοιχτή για μένα εκεί;

Πώς γίνεται;

Δεν ξέρω...

Δεν ξέρω τί γίνεται... Πού θα με βγάλει....

Φοβάμαι όμως....

Αυτές τις μικρές τοξικές σκέψεις που δηλητηριάζουν την αγάπη μου για σένα.

Φοβάμαι πως θα σταματήσω να σε αγαπάω...

Φοβάμαι πως ο θυμός μου θα αντικαταστήσει κάθε άλλο συναίσθημα....

Φοβάμαι πως απο κάποιο σημείο και έπειτα δεν θα έχει επιστροφή...
Φοβάμαι να σε χάσω!!!!

Φοβάμαι γιατί μαζί με σένα θα χαθεί και ένα τεράστιο κομμάτι δικό μου.

Μαθαίνω να ζώ χωρίς εσένα...

Και φοβάμαι πως όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο εύκολο...