Έρωτας: Το γελοίο και το δέος

"Η νιότη πονάει. Η νιότη πονάει πολύ. Γνωρίζει τόσο λίγα και θέλει τόσο πολλά. Φοβερά και πολλά. Θέλει την αγάπη. Μπορεί να ήταν κι οι δυο τους καλοί μαθητές στο σχολείο, μπορεί να σπούδασαν, να πήραν πτυχία. Για την ασκητική της αγάπης όμως ξέρουν τόσο λίγα. Πιστεύουν ακόμα πως τους τη χρωστούν, πως μπορούν να την απαιτήσουν, ακόμα και να την επιβάλουν. Να εξοργίζονται όταν δεν τους αγαπούν. Οταν δεν τους έχουν για το κέντρο του σύμπαντος κόσμου. Προσπαθούν να γνωριστούν παίζοντας την τυφλόμυγα...

(...)

Να το θυμασαι το πρωτο αποβραδο στη Βενετια. Γιατι χρειαζεται μια τιμωρια γι' αυτο που εγινε, μια τιμωρια γι' αυτο που δεν εγινε.
Γιατι οι ψυχες διψουν για τιμωρια, αλλιως δεν μπορουν να κοιμουνται αλλο σαν παιδια.
Γιατι δεν ειμασταν αξιοι, γι' αυτο τιμωρια. Γιατι δεν πετουν εναν ανθρωπο στη φωτια.
Ουτε τον εαυτο τους πετουν στη φωτια, να το ξερεις , να το ξερω.
Δεν επιστρεφεις υστερα ποτε ιδιος, ποτε αθωος δεν επιστρεφεις.

Ειναι αμαρτια τοσος πονος.Τοσος ματαιος πονος.

Γιατι το πρωτο εκεινο αποβραδο στη Βενετια μας μεθυσε ο λαβυρινθος απο μικρα μαγαζια, σαν κουτια, σαν σκηνες για μαριονετες, παμπαλαια μαγαζια, ποτε κοκκινα, ποτε μαυρα, μαγαζια με μασκες.

Τοσες μασκες ! Να θυμασαι !
Τοσες μασκες !
Μια πατριδα του προσωπειου που σκεπαζει με γοητεια και το αποτροπαιο. Πουθενα αλλου δεν μπορεις να βρεις τοση γοητεια, σχεδον δαιμονικη, ενα υπεροχο επεξεργασμενο ψεμα.
Γιατι κι εμεις δεν επρεπε ουτε να ψελλισουμε την αληθεια.

Γιατι ηταν ορκος τιμης να μη λεμε ακεραια οσα νιωθαμε.
Να θυμασαι... "