Απόψε η αγάπη τούτη με πνίγει...

Μια μεγάλη, βαριά σιωπή αναμεσά μας...

Κάθεται στο στήθος μου και δεν μπορώ να ανασάνω. Κάνω να τη διώξω, μα δεν έχω δύναμη...

Ο δυνατός ήσουν πάντα εσύ. Εγώ απλά κολούσα τα κομματάκια...

Φοβάμαι να σε αφήσω μόνο σου. Δεν θέλω να σε αφήσω απροστάτευτο... κι ας ήσουν πάντα εσύ ο δυνατός...

Εκείνο το φιλί στο μέτωπο ήταν για να σου πάρω τις εγνοιες. Τώρα ποιος θα στο δίνει;

Αχ, και να ξερες...

Αχ και να ξερες πόση αγάπη ακόμα σου χρωστώ...

Απόψε η αγάπη τούτη με πνίγει... Τί να γίνεται άραγε η αγάπη οταν δεν έχει πια παραλήπτη;

Κόμπος στο λαιμό... Μια θηλιά που αγωνιώ να λύσω...

Και στους κόμπους εσύ ήσουν ο καλός...

Η σιωπή στο στήθος μου... η θηλιά στο λαιμό...

Τουλάχιστον ξερω πως σ’αγάπησα αληθινά... πολύ!!

Σ’αγαπάω ακόμα.

Μακάρι να βρείς μια άλλη αγάπη να σου ακουμπάει φιλιά στο μέτωπο και να παίρνει τις σκοτούρες μακριά...

Μακάρι να είσαι ευτυχισμένος μακριά μου, αφού κοντά μου δεν κατάφερα ποτέ να σε κάνω...

Μακάρι να μπορούσες να πάρεις τη θηλιά ... και το βάρος... Και να με αφήσεις άδεια...

Δεν είσαι πια ερωτευμένος...

Δεν είσαι πια ερωτευμένος αλλα με αγαπάς...

Δεν ξέρω πως να νοιώσω... Αυτό το ζεστό σίδερο που καρφώνει την καρδιά μου ειναι το σωστό συναίσθημα?

Μήπως θα έπρεπε να το έχω πάρει πιο χαλαρά?

Ένας κόμπος στο στομάχι, ένας κόμπος στο στήθος. Δεν φταις εσύ. Εννοείται πως δεν φταις εσύ!!

Η αναπνοή μου γίνεται γρήγορη και ρηχή. Η καρδιά μου χτυπάει με χίλιους παλμούς το λεπτό. Το αίμα μου τρέχει στις φλέβες να προλάβει το χρόνο. Ποιό χρόνο?

Ο χρόνος σταμάτησε απόψε εδώ.

Το σίδερο ζεστό στην καρδιά μου. Μούδιασα. Δεν νοιώθω πόνο.Δεν νοιώθω τίποτα νομίζω!!!

«Δεν είμαι ερωτευμένος, αλλά σ’αγαπάω»...

Οι λέξεις κουδουνίζουν στα αυτιά μου σαν σε μια ονειρική αέναη κίνηση.

Είναι άραγε τα σωστά συναισθήματα; Ο πόνος, ο φόβος, η εγκατάλειψη...

Πώς να ελεγξω τα συναιασθήματα; Δεν θέλω να νοιώθω έτσι!!! Πώς να τα κάνω να φύγουν... να φύγουν...

Κι εγώ θέλω να φύγω!! Να φύγω!!

Να πάω να κρυφτώ μέσα σε εκείνο το ροζ χαρτάκι που μου έδωσες 3 χρόνια πριν... «Σ’αγαπώ να προσέχεις» Έλεγε.. Εκεί θέλω να κρυφτώ. Εκεί που είχε έρωτα. Έστω και απαγορευμένο.

Με φίμωσες...

Σου άνοιξα την ψυχή μου, σου είπα της φοβίες και τα άγχη μου κι εσύ μου έκλεισες την πόρτα και έβαλες απ’έξω φωτεινή επιγραφή

«ΜΗΝ ΕΝΟΧΛΕΙΤΕ».

Σου μίλησα για τα συναισθηματά μου κι εσύ ντύθηκες υποχρέωση και τύψεις.

Τώρα μόνο αυτό νοιώθω. Τύψεις...

Τύψεις που σε φόρτωσα με τις σκέψεις μου και ντροπή που σου ζήτησα να απαλύνεις λίγο το φορτίο.

Παρεξήγησα το τι θα πεί σχέση.!!

Απο άυριο θα φορέσω πάλι την χαμογελαστή μάσκα μου και θα μιλάω για τον ωραίο καιρό, για την υπέροχα τέλεια ζωή μου...

Δεν έχεις καμία υποχρέωση. Δεν θα έπρεπε να έχεις καμία τύψη!! Δεν χρειάζεται να νοιάζεσαι... Μπορεις αν θες να με αγαπάς...

Δεν έχεις όμως καμία υποχρέωση να μπλέξεις τη ζωή σου με τη δική μου. Εσύ κάνε αυτό που είναι καλό για σενα... Εγώ έχω τη μάσκα μου πάντα στο πρόσωπο, μη δεις το φόβο, την αγωνία, την εγκατάλειψη... Μη δεις και νοιώσεις πάλι τύψεις... μη δεις και κάνεις ένα βήμα προς τη λάθος κατευθυνση.

Φυγε, πήγαινε να βρεις την ευτυχία... Εγώ φοράω τη μάσκα μου. Είμαι καλά εγώ... Φοράω τη μάσκα μου.

Εξάλλου... έτσι είναι οι σχέσεις... Έτσι είναι οι σχέσεις που κάποτε τελειώνουν....