Τα πρωινά που δεν ξυπνάς δίπλα μου είναι αμέτρητα πια...
Όλα με κουράζουν.
Η δουλειά μου, ο χρόνος που δεν έχω, οι φίλοι που δεν προλαβαίνω να δώ...
Η αγκαλιά σου ήταν καταφύγιο...
Μα τώρα νοιώθω πως περιμένεις να χαλαρώσω το αγκάλιασμα για να φύγεις...
Κλειδιά ηχούν στο κεφάλι μου και πόρτες που κλείνουν.
Δεν είμαστε πια συνένοχοι σε αυτό το "φονικό"...
Απομακρύνεσαι και με πληγώνεις.
Ενστικτωδώς θέλω να φύγω ακόμα πιο μακριά απο σένα...
Να μην με φτάνεις... Να μην μπορείς να με πληγώσεις....
Σε χάνω!!
Δεν το καταλαβαίνεις αλλά με χάνεις κι εσύ...
Και σ'αγαπάω...
Αχ, πόσο σ'αγαπάω...
Μη φύγεις απόψε...
Κάτσε να μιλάμε αγκαλιά μέχρι το πρωί...
Κι ας είμαστε κουρασμένοι, κι ας δουλεύουμε αύριο πάλι...
Μη φύγεις...
Πάρε με αγκαλιά και μίλα μου... Μέχρι να τα πούμε όλα...
Μην σωπαίνεις σε παρακαλώ...
Σε χάνω αγάπη μου...
Σε χάνω....
2 σχόλια:
Γράφεις τόσο αισθαντικά.. τόσο όμορφα!
Ένα καλό Σαββατοκύριακο να έχεις, κοντά σε ανθρώπους που σε αγαπ΄ναε και τους αγαπάς!
s'euxaristw...
Kai se sena to idio euxomai :)
Δημοσίευση σχολίου